Eerst maar een bekentenis. Telkens als ik een vlucht moet boeken en ik zie de naam van Turkish Airlines, dan scrol ik snel verder. Geen Turkish Airlines voor mij! Dat heeft niets met Erdogan te maken, wel met service. Of liever: het gebrek daaraan.

Drie jaar geleden maakte ik met deze maatschappij een tochtje richting de Kaukasus, en dat vloog toen niet helemaal prettig: er lekte olie uit de bagageruimte boven mijn hoofd.

Nu is het nooit leuk om hoog in de lucht olie uit een vliegtuig te zien druppelen, maar dat is het helemaal niet als dat spul ook nog eens op je kleren komt. En precies dat gebeurde. Bij mij.

De steward die ik erop wees, mompelde iets over „een hydraulische lekje” – en liep verder, het was nu eenmaal druk aan boord. Toen hij mij even later met papieren zakdoekjes in de weer zag, kwam hij toch maar even helpen met deppen, verder deed hij er het zwijgen toe. Mij een andere plek toewijzen, was wel zo netjes geweest (in de businessclass lekt het vast nooit), maar ook dat kwam niet in hem op. En toegegeven: het toestel zat stampvol.

Er zat niets anders op dan fiks te deppen en zowaar: na een paar minuten leek het stroompje op te drogen.

Maar het kwaad was geschied: op mijn overhemd zaten lelijke vlekken en de rest van de vlucht kon ik de associatie met een gulzig knaapje dat stroop heeft gemorst bij het pannenkoeken eten maar moeizaam onderdrukken, vooral op momenten dat medepassagiers me aankeken en ik hen zag denken: Ach, kijk, die is zijn slabbetje vergeten.

In gedachten zat ik al een schadeformulier van Turkish Airlines in te vullen (te downloaden van de website), en eenmaal aan de grond kwam het daar ook daadwerkelijk van.

Om overtuigend over te komen, voegde ik er twee foto’s bij waarop het overhemd in al zijn viezigheid te zien was. Het schadebedrag hield ik op vier tientjes, ik heb nu eenmaal geen verstand van overhemden.

Met één druk op de enterknop zou het allemaal goed komen, dacht ik: schadeclaim ingediend, schadebedrag snel uitgekeerd.

Niet dus. Na een paar weken kwam er een mailtje binnen met daarin het verzoek om aan te tonen dat het hemd echt die prijs had gehad. Niets van excuses, of iets van sorry, nee, recht voor zijn raap: bewijs! Een lastige voor iemand die prijskaartjes niet in een schriftje plakt.

Ik heb die strenge Turkse mailtjesmeneer of -mevrouw daarna een paar keer om een reactie op dat beleid gevraagd, maar tevergeefs: geen antwoord.

Met een „laat maar”, heb ik de zaak ten langen leste afgedaan. En toch ook niet helemaal. Want telkens als ik Turkish Airlines-aanbiedingen voorbij zie komen, hoor ik mezelf fluisteren: laat maar. En ook: hoe zou het met dat lekkende vliegtuig zijn?