Voor 2008 werkte ik op Aruba bij Burger King. Mijn moeder paste op Kimany, mijn zoontje van toen 1,5 jaar. Mijn zusje wilde in Nederland gaan studeren en mijn moeder zei tegen me: „Wil jij je hele leven bij Burger King blijven werken, of ga jij ook een studie doen?” Zo kwamen mijn zusje, mijn zoontje Kimany, nu 10, en ik naar Nederland. Zij volgde in Nijmegen de pabo, ik ging de mbo-opleiding brood en banket in Rotterdam doen.

Ik had problemen om me hier te vestigen. Ik kon me niet inschrijven, omdat ik geen woning had. Omdat ik geen postadres had, kreeg ik ook geen studiefinanciering. Ik heb toen veel gebeden: „Lord, geef me kracht om verder te gaan.” Een vriendin op school zei dat haar moeder me wel wilde helpen. Als ik haar 150 euro per maand betaalde, kreeg ik daar een postadres. Zo kon ik studiefinanciering aanvragen, die vrouw betalen en een kamer in Rotterdam krijgen.

Naast de basisbeurs had ik ook extra studiefinanciering om het eten van mijn zoontje te betalen. Door een fout kreeg ik in 2009 twee maanden geen geld meer. Langzaam ontstond er een betalingsachterstand voor elektriciteit, de zorgpremie en het telefoonabonnement. Ik werd niet afgesneden van de elektra. Dat doen ze niet zo gauw als je kinderen hebt. De huur probeerde ik altijd wel netjes te betalen. En je hebt toch internet en tv nodig?

Mijn schuld werd groter. Kimany ging naar een kinderopvang. De kindertoeslag ging rechtstreeks daarheen. In 2010 verhuisde ik van Rotterdam-West naar Zuid. Kimany ging niet meer naar de kinderopvang, maar de toeslag ging er nog een jaar lang naartoe. Telefonisch sprak ik af dat ze het zouden terugstorten, maar de opvang ging failliet. Ik had geen bewijs van die afspraak en kreeg een schuld aan de Belastingdienst van toen 10.000, nu 5000 euro.

Tijdens mijn stage was ik zwanger van mijn tweede zoontje, Kilany (3). Hij werd in 2013 geboren, en kijkt nu in onze gezamenlijke slaapkamer tv, hoor je? Het was zwaar om met een dikke buik om 6 uur op te staan en om 7 uur te gaan werken, maar het lukte.

In 2013 was ik klaar met m’n opleiding. Maar ik kon onvoldoende werk vinden: alleen in de kerstvakantie in een bakkerij hier in Zuid en een zomervakantie in een winkel in West. Dat leverde niet veel geld op; vanaf dat jaar leefden we van de bijstand.

In 2014 leerde ik House of Hope kennen. Dat is een christelijk project waar ik praktische hulp kreeg met het invullen van formulieren en zo. Ik heb toen al eens tegen de maatschappelijk werker daar gezegd dat ik veel schulden had. Begin vorig jaar kreeg ik mijn derde zoontje, Kaylany (1). Steun van de vader van mijn zoontjes heb ik nooit gehad, niet in de opvoeding en zeker niet met geld. Hij heeft nu geen enkel contact meer met mij en de jongens.

Op een gegeven moment was ik erg moe van al die schulden. Burn-out, you know? Ik wilde ’s avonds ook weleens lekker inslapen en niet eraan denken hoe ik de volgende dag aan melk moest komen. Ik had een schuld van 50.000 euro, waarvan 30.000 aan studiefinanciering. Toen kreeg ik in mei vorig jaar via House of Hope schuldhulpsanering.

Ik zag daar erg tegen op, want ik had gehoord dat ik van de bewindvoerder niet zou mogen verhuizen. Ik wil namelijk weg uit deze tweekamerflat: veel te klein voor vier mensen. Maar dan mag ik de koelkast niet meenemen, ook weer een probleem. Ik wil een auto kopen, mag die van mijn zusje wel lenen, maar dan moet ik weer benzine betalen.

In het begin moest ik van 50 euro per week leven: heel moeilijk. Kilany had voor zijn stoelgang twee verschillende soorten melk nodig. Dat kostte 30 euro per week. Van de rest moesten nog het ov en het eten af. Het was te krap. Ik kreeg maaltijden en voedselpakketten van House of Hope. Daardoor ging het net. Er was ook nog een belastingvrije voet die ik niet kreeg. Dat scheelde 30 euro per maand. Die krijg er sinds vorige maand bij: halleluja!

Met die 30 euro kan ik beter sparen: vijf en tien centjes in de spaarpotjes van de jongens. Ik leer budgetteren; dat leer ik mijzelf. Ik let op de aanbiedingen. Als de Pampers bij Kruidvat met korting te koop zijn, schaf ik vier pakken aan voor 20 euro. Ik koop aanbiedingen van de koekjes die ik mijn zoontjes als ontbijt geef. Ze drinken ook heel veel. Ik ben blij met Primark. Die heeft leuke shirtjes voor 1 euro.

Er zijn altijd wensen. Hier, tegen de verwarming, staat de kapotte fiets van Kimany. Kilany wil ook een fiets. En Kimany wil een mobiel voor spelletjes. Liefst een iPhone 7 met abonnement. Dat krijg ik niet van de bewindvoerder: geen budget, zegt hij. No walk in the park met hem, niet makkelijk. Kimany was ook heel verdrietig toen mijn zusje naar Aruba ging en met mooie foto’s terugkwam. Ik heb hem beloofd: „We gaan een keer naar Aruba. Maar mama heeft nu geen geld.” De reis daarheen kost 4000 euro.

Met de Rotterdampas kunnen we naar goedkope of gratis uitjes: Duinrell, Madurodam, Sealife. Daarmee kunnen de jongens ook gratis naar teken- en dansles. Straks krijgt Kimani 250 euro op de pas. Dan wil ik een tablet voor hem kopen. Kaylany, niet huilen, hier heb je mijn iPhone, met een liedje.

Ik ben pas in mei 2019 van de schuldhulpsanering af. Ik droom van een toekomst elders: een ander huis in Rotterdam, een ander land misschien: België, Engeland, Londen. Kimany kan daar wellicht voor zijn beroep gaan dansen. Dat doet hij zo graag. Of tekenen, dat kan hij goed, kijk maar naar zijn tekeningen die ik hier heb opgerold.

Ik ben trots op mijn baby’s.