Vorige week was er weer zo’n schoolbezoek. Acht leerlingen in de leeftijd van twaalf tot zestien zaten er klaar voor. Prettige kinderen die goed hun woordje konden doen. Kinderen ook die voluit tot de achterban behoren. Echte refo’s, in de goeie zin van het woord. We lieten ze eerst zeggen wat ze goed vinden aan de school en vervolgens wat volgens hen verbetering behoeft. Wat is er nou zo goed aan de school?

Er kwamen mooie antwoorden: fijne sfeer, er wordt goed lesgegeven, de leraren staan altijd voor je klaar. Maar vooral: het is een christelijke school. Dat verwoorden leerlingen vaak: dat het heerlijk is om op een christelijke school te zitten, waar iedereen hetzelfde denkt, waar je gerespecteerd wordt en je jezelf veilig voelt.

We hebben er stevig op doorgevraagd. Waaraan kun je dan merken dat deze school een christelijke school is? De antwoorden zijn wel een beetje teleurstellend: er zijn dagopeningen, alle meisjes hebben een rok aan, het vak godsdienst. Maar kun je het dan niet merken in de gewone vakken, aan de leraren? O jawel, de leraren vloeken niet en bij biologie wordt gezegd dat God de aarde geschapen heeft…

Dieper probleem

Het is ook wel een moeilijke vraag wat precies christelijk leven is. Ze kwamen er niet goed uit. Misschien waren ze er te jong voor, misschien vroegen wij te moeilijk. Toch geloof ik dat niet echt. Ik denk dat er een dieper probleem onder ligt.

Even later kwam, min of meer toevallig, aan de orde welke muziek deze jongeren beluisteren. Voor ons, degelijke mannen in blauwgrijze pakken, was het onthutsend om het antwoord te horen: alles, tot hardcore toe! Dat kan dus. Je vindt christelijk onderwijs belangrijk, je blijft in veel dingen in het spoor van je ouders lopen. Maar op het gebied van muziek maak je een eigen keuze. We kregen ze niet uitgelegd waarom bepaalde soorten muziek strijdig zijn met een christelijke levensstijl. Als je op de fiets zit, met oordopjes in, is er toch een andere situatie dan wanneer je naar de kerk gaat, of uit de Bijbel leest?

Ik vraag me af of we het deze kinderen kwalijk kunnen nemen. Blijkbaar zijn wij ouderen, thuis, in de kerk en op school, niet in staat geweest om duidelijk te maken wat christen-zijn daadwerkelijk inhoudt. Misschien was geloofsoverdracht niet meer dan het aanleren van een set gedragsregels, die je moet beheersen om jezelf christen te kunnen noemen. Dat je meedoet in de gemeente, trouw je plichten waarneemt, je houdt aan de mores van de groep.

Christen-zijn is echter niet het houden van een set regels maar het navolgen van een Persoon, Jezus Christus. Dat we Hem volgen in wie we zijn, maar ook dat Hij voor ons de Weg, de Waarheid en het Leven is. Het zou best kunnen dat ook Gods kinderen het steeds weer opnieuw moeten leren om uit hun Zaligmaker te leven. Het is zeker dat we het onze kinderen ook moeten voorhouden, zowel op school als in de kerk en thuis.

Vorige week startte het nieuwe lectoraat van het Hoornbeeck College, ”vorming vanuit de Bron”. Van harte hoop ik dat het onderzoek van de nieuwe lector mag bijdragen aan het geven van handvatten voor opvoeders. Daarbij moet het niet gaan om een handige techniek om jongeren bij de kring te houden. De focus moet juist liggen op Christus. Opdat we het juiste zicht mogen hebben op Hem. Om onze kinderen duidelijk te kunnen maken wat wandelen met Hem inhoudt.

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl