Monaco is klein. Het prinsdom aan de Côte d’Azur heeft maar een oppervlakte van net 2 vierkante kilometer en is daarmee, na Vaticaanstad, het kleinste onafhankelijke land van de wereld.

Zo klein als het staatje is, zo groots wordt er geleefd. Monaco staat internationaal onder andere bekend als een mondaine badplaats en als belastingparadijs.

Een wandeling door het dwergstaatje is een belevenis van formaat. Monaco onderscheidt zich in drie onderdelen: Monaco Ville, de oude stad, het mondaine Monte Carlo en La Condamine, een centrum vol winkels en jachthavens.

Elke route door de oude steegjes van Monaco Ville stuit als vanzelf op het ruime plein voor het Palais Princier de Monaco; de officiële residentie van prins Albert II, de vorst die sinds 2005 staatshoofd van Monaco is.

Sinds 1297 regeert het Huis Grimaldi over het ministaatje. Een vorstelijke familie met een twijfelachtig imago. De familiegeschiedenis van de Grimaldi’s wordt gekenmerkt door echtscheidingen, buitenechtelijke kinderen en vetes tussen de diverse familieleden. De 58-jarige prins Albert II heeft zelf allerminst een onberispelijk blazoen.

Prinses Gracia

Albert Alexandre Louis Pierre Grimaldi, oftewel: Zijne Doorluchtigheid de Soevereine Vorst van Monaco, is de oudste en enige zoon van prins Rainier III en prinses Gracia. Hij heeft twee zussen: prinses Caroline (1957; ze werd vandaag 60) en prinses Stéphanie (1965).

De ouders van Albert II hebben een gelukkig huwelijks- en gezinsleven, in tegenstelling tot de ouders en voorouders van Rainier. Tot aan de puberteit van het kroost kent het prinselijk gezin nauwelijks problemen. Dat verandert als dochter Caroline zeer tegen de zin van haar ouders in 1978 trouwt met de veel oudere vrouwenversierder Junot. Twee jaar later is het paar overigens al gescheiden.

Een grote slag voor zowel Rainier als het prinsdom is de dood van prinses Gracia in 1982. Onder nooit opgehelderde omstandigheden verliest de voormalige Amerikaanse actrice Grace Kelly het leven bij een auto-ongeluk.

Het ongeval wordt gevolgd door een reeks familiedrama’s. De tweede man van Caroline, de Italiaan Casiraghi, komt om bij een speedbootwedstrijd. Momenteel is de prinses nog getrouwd met prins Ernst-August van Hannover, maar het stel leeft al bijna tien jaar gescheiden.

Dochter Stéphanie krijgt twee kinderen van haar lijfwacht. Ze trouwen, maar een jaar later vraagt Stéphanie echtscheiding aan. Ook een ander huwelijk loopt spaak, evenals haar vele relaties. De prinses richt zich nu voornamelijk op het internationale circusfestival van Monte Carlo; ze is zowel directeur als choreograaf.

Voorbeeld

Tot verdriet van Rainier maakt zoon Albert lange tijd geen haast om een vrouw te kiezen. Prins Albert laat keer op keer weten dat trouwen niet boven aan zijn prioriteitenlijstje staat. In 2009 bekent de prins tegenover de Franse krant Le Journal du Dimanche „nog niet klaar” te zijn voor een huwelijk. „Ik sta niet elke dag op met de druk te moeten trouwen. Het zal gebeuren wanneer het zover is.” En tegenover de Amerikaanse tv-zender ABC: „Ik heb geen trouwplannen. Niet nu en ook niet in de verre toekomst.”

Albert voert in die periode diverse redenen aan voor zijn vrijgezellenstatus. Hij wil eerst greep krijgen op het werk als staatshoofd. In 2005 volgt hij zijn vader, prins Rainier, op als vorst van het ministaatje aan de Franse Middellandse Zeekust.

Ook moet hij in zijn privéleven orde op zaken stellen. De prins bouwt willens en wetens een discutabele reputatie op. Kort na elkaar komt uit dat de verstokte vrijgezel bij twee vrouwen kinderen heeft: een dochter, Jazmin (1992), en een zoon, Alexandre (2003). Beide buitenechtelijke kinderen maken geen aanspraak op de troon, maar Albert betaalt wel voor hun onderhoud en opvoeding.

Albert aarzelt ook omdat niet alleen zijn eigen liefdesleven verre van voorbeeldig is, maar dat van zijn zussen Caroline en Stéphanie door diverse echtscheidingen al helemaal niet aanmoedigt tot trouwen. Albert neemt zijn moeder, de in 1982 verongelukte Grace Kelly, als voorbeeld. „En daar kan niemand tegenop”, bekent hij op dat moment.

Tweeling

Het Zuid-Afrikaanse burgermeisje Charlène Wittstock bewijst het tegendeel. De twee leren elkaar kennen in 2000 bij zwemwedstrijden in Monaco. Tijdens de Olympische Winterspelen in 2006 in Turijn verschijnt Charlène voor het eerst in het openbaar met Albert. Vanaf dat moment wordt ze een bekend gezicht voor de Monegasken. De meeste openbare optredens worden dan wel beperkt tot festiviteiten en sportevenementen in het vorstendom zelf, maar Charlène vergezelt Albert trouw.

Naast een professionele zwemcarrière werkt Wittstock als lerares. In 2006 verhuist ze naar Monaco. Vanaf dat moment wordt ze in het prinselijk paleis discreet klaargestoomd voor haar toekomstige rol als prinses van Monaco.

Op 23 april 2010 verloven de twee en op 1 juli 2011 volgt het huwelijk. Het prinselijk paar blijft niet bepaald verschoond van roddel en achterklap. Zo zou het huwelijk van het Monegaskische vorstenpaar niet solide zijn en wordt er regelmatig gespeculeerd over een mogelijke echtscheiding. Ook zou het een publiek geheim zijn dat het niet bepaald botert tussen Charlène en schoonzus Caroline. De afwezigheid van Charlène bij het kerkelijk huwelijk van Carolines zoon Andrea zou daar een bewijs van zijn.

De geboorte van de tweeling Gabriella en Jacques, op 10 december 2014, zou volgens Monegasken een positieve kentering teweegbrengen. Ondanks dat zijn zusje als eerste wordt geboren, is Jacques de eerste in de lijn van troonopvolging.

Jongste generatie

Als echtgenoot en vader lijkt prins Albert II in rustiger vaarwater te zijn gekomen en het imago van vrijbuiter van zich af te schudden. En dat kan niet van de rest van de familie Grimaldi worden gezegd. De afgelopen jaren zijn er in de familie meer buitenechtelijke kinderen geboren dan kinderen binnen een huwelijk.

Charlotte Casiraghi (1986), de dochter van prinses Caroline, kreeg een kind van haar Joods-Marokkaans-Franse ex-vriend Gad Elmaleh. Andrea Casiraghi (1984), de oudste broer van Charlotte, trouwde met de even oude Colombiaanse Tatiana Santo Domingo, nadat ze een paar maanden eerder ouders waren geworden van een zoon.

De drie kinderen van Alberts jongere zus prinses Stéphanie zijn alle drie buitenechtelijk geboren.

De Monegasken richten hun aandacht maar wat graag op de jongste generatie, de peuters Gabriella en Jacques. In de hoop dat zij het Huis Grimaldi minder onaangename verrassingen zullen bezorgen dan hun familieleden.

>>rd.nl/konhuis

Charlène: Angst hoorde bij mijn leven

Charlène Lynette Wittstock wordt op 25 januari 1978 in het Zimbabwaanse Bulawayo geboren. Ze heeft twee jongere broers, Gareth en Sean. Als 12-jarige verhuist ze met haar ouders en broertjes naar Zuid-Afrika. De reden is ernstig: de Wittstocks vluchten vanwege de bloedige burgeroorlog in het toenmalige Rhodesië.

Over die periode vertelt de prinses in het Franse weekblad Paris Match. Een journalist van het blad vergezelde Charlène vorige maand tijdens een werkbezoek aan India. „We hebben jaren in angst geleefd. Dat hoorde bij ons leven”, zegt Charlène. Er zijn bijna geen foto’s van haar als klein meisje. Alles wat ze moesten achterlaten, waaronder de fotoalbums, is verbrand.

In het Zuid-Afrikaanse Benoni is het niet veel beter. „In het begin kwam het regelmatig voor dat we geen stroom hadden, omdat we de rekening niet konden betalen”, aldus Charlène. „Mijn vader had twee banen. Al mijn kleding was tweedehands en werd daarna door mijn nichtjes afgedragen. Ik weet hoe het is om urenlang door de regen naar school en weer naar huis te lopen terwijl je wordt opgevreten door de vliegen. Ik heb altijd mijn bord moeten leegeten, uit respect voor de mensen die niet ver bij ons vandaan honger leden.”

Ook in Benoni is het niet veilig. De familie Wittstock vlucht naar Johannesburg. Daar wordt Charlène geconfronteerd met rassenscheiding. „Ik werd gescheiden van de andere kinderen. Ik was getuige van het onrecht en de ongelijkheid waar kinderen ongevraagd mee werden opgezadeld. Ik ben er trots op dat ik tegenwoordig behoor tot een prinsdom dat de strijd voor de rechten van kinderen prioriteit maakt.”

In Paris Match zegt de prinses dat ze ontzettend blij is dat haar tweeling –prins Jacques en prinses Gabriella– iets dergelijks bespaard blijft. „Ze zijn het belangrijkste in mijn leven. Ze hebben het onvoorstelbare geluk dat ze zich veilig kunnen voelen. Het is onmogelijk om niet gelukkig te zijn als ik ze ’s morgens weer zie.”

Charlène is van plan hen ooit mee te nemen om hun Zimbabwe en Zuid-Afrika te laten zien. „Maar dan moeten ze wat ouder zijn, zodat ze het kunnen begrijpen.”