Ik woon sinds een paar maanden iets verder weg van het stadsgedruis van Berlijn en geniet van de dorpse gezelligheid in de straat. Over en weer hebben we als buren al een aantal grillavondjes georganiseerd. Dat is een vlees festijn waar geen enkele Nederlandse barbecue aan kan tippen.

Kennelijk heeft de buurman nu een frituur op de kop getikt en blijkbaar associeert hij dat met de Nederlandse kroket uit de muur en de frikadel uit het vet. Dat is dus ons culinaire imago hier.

Valt er nog iets te redden? Rond de Kerst was ik op familiebezoek in Nederland en mocht ik me laven aan hutspot, boerenkool met spek en rookworst. Indonesische familieleden verzorgden een rijsttafel, iets wat bij de gemiddelde Duitser volkomen onbekend is. Hetzelfde geldt voor zoetigheden als hagelslag, stroopwafels en vla.

Onze bamischijf en bitterbal steken misschien een beetje mager af bij de 1500 Duitse worstsoorten. De Beierse Weisswurst, de Thüringer Rostbratwurst en de Berlijnse Currywurst – elke regio viert zijn eigen trots. Ik ontmoet Duitsers die alleen al vanwege hun lokale lekkernij tegen het TTIP-akkoord zijn.

In totaal zijn bijna 9 miljoen Duitsers vegetariër of veganist. Dat is zo’n 11 procent van de bevolking. En belangenorganisaties voor vegetariërs melden jaarlijks dat de Duitser minder vlees eet. Bovendien boekt ’s lands grootste worstfabrikant, Rügenwalder Mühle, sinds een paar jaar succes met vegaschnitzels en -worsten.

Is het dan afgelopen met de liefde voor vlees en Leberkäse in Duitsland? Zeker niet. Toen de groenen vlak voor de verkiezingen pleitten voor een vleesvrije dag in kantines liepen de peilingen direct 1 procent terug.

Andersom werd minister Schmidt van Landbouw het mikpunt van spot toen hij onlangs pleitte voor het verbieden van begrippen zoals ”vegetarische worst”. Hij wilde de consument beschermen die in de war zou raken van dergelijke termen. Er werd in Duitsland hartelijk gelachen om het voorstel. ”Lügenwurst”, kopte de Süddeutsche Zeitung, een woordspeling met een knipoog naar ”Lügenpresse.”

Lokale eetgewoonten zorgen altijd voor gespreksstof. Aanvallen erop groeien uit tot mediahype. Ik vroeg mijn buurman daarom maar voorzichtig hoe hij dat voor zich zag, zo’n Hollandse frituuravond. Hier vind je in de supermarkt immers geen frikadellen en borrelhapjes in het vriesvak.

Het antwoord volgde snel. De buurman had een baal paneermeel ingeslagen, plus een flinke berg vlees. Hij moest even lachen. „Ja, die kroketten en kipnuggets gaan we natuurlijk niet aan de Nederlanders overlaten. Het moet wel van goede kwaliteit zijn”, zei hij plagerig.

Die avond pruttelde de frituurpan er lustig op los. De schaal ging rond en iedereen was positief verrast over „de Nederlandse keuken.”