Column: Verwachting
De dagen van kaarten versturen en handen schudden liggen weer achter ons. Naar goede gewoonte hebben we elkaar allemaal weer veel heil en zegen toegewenst. Maar hebt u dat nu ook, dat u met een bepaalde scepsis aan het begin van een nieuw jaar staat? Dat u iedereen wel veel goeds toewenst, maar zich tegelijkertijd afvraagt wat dit jaar weer zal brengen? Ik betrap me erop dat ik eigenlijk bepaald niet euforisch het nieuwe jaar inga. Oorlogen en geruchten van oorlogen bepalen het wereldnieuws. Wat staat ons dit jaar allemaal weer te wachten?
Ik probeer me de moeders van Aleppo voor te stellen. Hoe zullen zíj het nieuwe jaar eigenlijk ingegaan zijn? Is er enige hoop of verwachting voor het nieuwe jaar, daar op die rokende puinhopen?! De stad waarvan gezegd wordt dat de kinderen er niet meer huilen. Verdoofd, murwgeslagen door de surrealistische gebeurtenissen in hun jonge leven.
Aangrijpend zijn de beelden. Kinderen met emotieloze gezichten. Tieners die jongere broertjes en zusjes meezeulen over de puinhopen van de stad. Vaders die wanhopig hun baby onder het puin vandaan proberen te graven. Moeders die onbedaarlijk huilen bij het levenloze lichaampje van hun peuter. Zo’n scenario stel ik me ongeveer voor bij die „stem in Rama”, uit Jeremia 31. Dat „klagen en bitter wenen van Rachel over haar kinderen.”
Als je een moment je ogen sluit en in gedachten de gezichten van je eigen kinderen in die aangrijpende beelden invult, snijdt de pijn toch door je hart?! Ik ervaar dat soms even heel sterk als ik met ons nakomertje loop te wandelen. Terwijl hij vanuit de wandelwagen met zijn grote kijkers zo heerlijk onbevangen de wereld verkent, zich van leed noch dreiging bewust, vraag ik me vertwijfeld af wat onze kinderen allemaal nog zullen meemaken. Het kan je soms zomaar even beangstigen. Dan kun je niet anders dan verlangen dat niets hen ooit zal kunnen scheiden van de liefde van Christus.
Als we naar beneden kijken, kan de zorg ons aanvliegen. Laten we daarom niet nalaten het oog naar boven te richten. We kunnen maar beter onze hoop stellen op Hem, Die ons leven én het wereldgebeuren in Zijn hand heeft en houdt. Op Hem, Die Rachels weeklacht hoort en haar bemoedigt: „Er is verwachting voor uw nakomelingen!” Niet vanwege ons of vanwege de hoopvolle situatie anno 2017, maar omdat Hij trouw is aan Zijn Woord en Zijn verbond. Hij Zelf kan én wil de harten van onze kinderen vernieuwen, zodat ze mogen leven voor Hem. Dan zal Hij hun tot een God zijn en zullen zij Hem tot een volk zijn.
Wát een verwachting voor onze gezinnen! Van harte Gods zegen toegewenst voor 2017, voor uw groten en voor uw kleinen, tot de nakomertjes toe. beeld AFP, Bulent Kilic
