Hij beval zijn vrouw Caro dat ze hem geen borstvoeding moest geven. „Dat ga ik dus niet doen”, reageerde ze. Het gevolg was dat ze kon vertrekken, mét haar kind, want voor een gehandicapte had de man geen plek in zijn hut, liet hij weten.

Het treurige verhaal van Aäron is met tal van soortgelijke verhalen aan te vullen. Wie in het noordoosten van Uganda met een handicap ter wereld komt, of gehandicapt raakt, moet rekenen op verbanning, op verwaarlozing of zelfs verdrinking. En wie de kant van zo’n kind kiest, hoeft evenmin te rekenen op een rustig leventje.

Maar ze zijn er, ook onder leden van de Pokotstam: moeders vooral, die het opnemen voor hun kind, ook al is dat lichamelijk nog zo gehavend. En Aärons moeder is daarvan een indrukwekkend voorbeeld. In het huisje dat ze eigenhandig in elkaar heeft getimmerd, vertelt ze hoe ze heeft geknokt om haar jongen een beter leven te geven.

Als alleenstaande moeder, verbannen door haar echtgenoot, heeft ze zich uitgesloofd om een prothese voor hem te kunnen kopen en hem mee te laten draaien op de basisschool. Want met dat kunstbeen en een paar krukken kan Aäron weer redelijk uit de voeten. En zie hem daar nu zitten, glimlachend van oor tot oor.

Caro zou graag meer gehandicapte kinderen helpen – er zijn 
er nog tientallen van wie ze weet dat die een bijna dierlijk leven leiden.

Maar alleen redt ze het niet. Dat hóéft ook niet, want met onze RD-actie gaan we haar in die prachtige taak bijstaan.

Klik hier voor meer artikelen, foto’s en video’s over de RD-actie voor Uganda.