TOEN

„Ik groeide op in het Zeeuwse Oud-Vossemeer als zoon van een melkboer. Na de mavo werkte ik in de zaak bij mijn vader. Op twintigjarige leeftijd reed ik met de auto een jongetje aan. De jongen overleefde het ongeluk, 
maar de gebeurtenis maakte diepe indruk op mij 
en bracht mij op de knieën. Ik kwam tot persoonlijk geloof. Vanaf die tijd werd alles anders. Twee keer per zondag naar de kerk gaan, vond ik heerlijk. Ik getuigde voor iedereen die het wilde horen Wie de Heere Jezus voor mij was. Ook werd ik jeugdwerkleider.

Ik verlangde ernaar om zendeling of evangelist te worden. Na het overlijden van mijn vader in 1984 meldde ik mij aan bij de Evangelische Bijbelschool in het Belgische Heverlee, de huidige Evangelische Theologische Faculteit. Ook volgde ik een theologische opleiding in Brussel en aan de universiteit van Utrecht. Ik ervoer steeds meer een roeping voor Nederland en stelde me kandidaat in de toenmalige Nederlandse Hervormde Kerk.

Het Brabantse Rijswijk werd mijn eerste gemeente. Het ging er daar gemoedelijk aan toe. Na ruim negen jaar vertrok ik naar de hervormde gemeente in Alblasserdam. Daar beleefden mijn vrouw Jenny en ik een mooie tijd. De gemeente groeide. Er kwamen veel kinderen en jongeren bij. Mensen stonden open voor nieuwe initiatieven, zoals cursussen en groeigroepen. Heel bemoedigend.

Begin 2010 volgde de hervormde gemeente van Enter. Dat was een meer gesloten gemeente, maar we hadden daar een fijne tijd. We maakten kennis met het Twentse noaberschap. Enternaren staan elkaar met raad en daad bij als dat nodig is.

Voor Family in Christ Mission bracht ik in de jaren dat ik in Alblasserdam en Enter stond drie keer een bezoek aan Zambia. Ik preekte er, bezocht zieken en deed Bijbelstudies met christenen. Daar kwamen soms honderden mensen op af. We deden eens een oproep tot voorbede en waren vervolgens een uur aan het bidden.”

NU

„Vorig jaar november ging ik naar de huisarts, omdat ik moeilijk kon eten. Het voedsel bleef in mijn slokdarm zitten en zakte niet goed. Na enkele vervolgonderzoeken kreeg ik drie weken later de diagnose: slokdarmkanker met uitzaaiingen naar de lever. Er was geen behandeling meer mogelijk. Mijn leven stond op zijn kop. Ik kon het niet geloven. In januari kreeg ik inwendige bestralingen. Daarna kon ik nog slechts een aantal keren chemotherapie ondergaan, als ik dat wilde.

Mijn moeder liet mij toen een artikel lezen uit het Reformatorisch Dagblad over een predikant in Werkendam die was genezen van slokdarmkanker na behandelingen in de Helioskliniek. Die zit in het Duitse Hüls, enkele kilometers ten oosten van Venlo. De kliniek bestrijdt kanker op reguliere wijze in combinatie met voedingssupplementen en hyperthermie. Hyperthermie werkt met warmte, waardoor chemokuren beter aanslaan.

Ik had niets te verliezen, dus besloot mij aan te melden. Begin maart kreeg ik de eerste behandeling in de Helioskliniek. Er volgden er nog elf. Elke behandeling duurde drie dagen. In september bleek op een CT-scan dat de uitzaaiingen de helft kleiner waren geworden. Hoewel ik rustig aan moet doen en snel moe ben, voel ik me redelijk goed. Volgende week heb ik weer een CT-scan, dan weet ik hoe de vlag er nu bijhangt.

Ondanks mijn ziekte kijken mijn vrouw en ik positief en dankbaar op het afgelopen jaar terug. Er gebeurden in de gemeente van Enter mooie dingen. Toen het nieuws van mijn ziekte bekend werd, besloten gemeenteleden elke week op dinsdagavond bij elkaar te komen om voor mij en andere zieken te bidden.

Tijdens een bijeenkomst thuis en in de kerk ben ik gezalfd. Dat was heel indrukwekkend. Olie is een teken van de Geest. Ik bracht mijn ziekte dus bij God en legde die in Zijn handen. Zo ervaren mijn vrouw en ik dat ook. Ons leven is niet van ons, maar van Hem. In Jesaja 53:4 staat dat Jezus onze ziekten op Zich genomen heeft. Dat betekent dat onze genezing vast ligt in Jezus Christus. Hij overwon de macht van ziekte en zonde op de paasmorgen. Die wetenschap geeft rust, hoewel ik soms ook moeilijke dagen heb waarop ik worstel met alles wat ik meemaak.

Op zondag 11 december heb ik vanwege mijn ziekte afscheid genomen van de hervormde gemeente in Enter. Dat was een moeilijk, maar noodzakelijk besluit. Ik ben momenteel lichamelijk, maar ook emotioneel niet in staat om te preken.

De afscheidsdienst stond in het teken van Efeze 3:14-21, over het gebed om versterking van de Efeziërs. Ik gebruikte het beeld van een trechter. Als een trechter moeten wij openstaan voor alles wat God wil geven in Jezus Christus en dat doorgeven aan elkaar.

Ik ben met emeritaat, maar ik blijf dominee. God kan mij ook nu nog gebruiken. In de Helioskliniek kreeg ik ruimte om met andere patiënten te bidden. Iedereen zit in dezelfde situatie en worstelt met vragen over de dood.”

STRAKS

„Mijn toekomst zie ik positief tegemoet. Ik ben benieuwd wat God gaat doen. Aan de ene kant besef ik dat dit leven tijdelijk is. Daar lees ik ook in de Bijbel over. Twee weken geleden zijn we verhuisd naar Alblasserdam om dichter bij mijn moeder te wonen. Ik heb allerlei praktische zaken geregeld voor het geval ik kom te overlijden. Aan de andere kant houd ik de mogelijkheid open dat God mij geneest. Waarom zou Hij dat niet kunnen doen? Hij is een God van wonderen.”