In een schuur in de Noordoostpolder zijn kapitein Robert McDonald (45) en tweede kapitein Philip Kirchhoff (23) druk bezig met het bouwen van hun schip. Stukje voor stukje, of beter gezegd: stokje voor stokje krijgt het schip meer vorm. Achter in de loods staat een pallet met 1,5 miljoen Ola-stokjes. Gewoonlijk bedoeld voor zomerse lekkernijen, maar nu de basis voor de spanten van het schip. Het is slechts eentiende van het totaalaantal van 15 miljoen stokjes dat nodig is voor het schip. Robert en Philip willen, samen met mogelijk nog vier mensen, het waagstuk uithalen om de oceaan over te steken.

De spanten komen pas als een van de laatste onderdelen aan de beurt. Eerst zijn de ribben gebouwd en daarna de kiel. In één rib zitten al zo’n 350.000 ijsstokjes. Ongeveer evenveel als in de hele boot waarmee Robert op 20 december vorig jaar een record brak. Toen zeilde hij meer dan een kwartier met zijn eerste boot van ijsstokjes.

Het nieuwe schip is nauwelijks te vergelijken met Roberts ’debuutschuitje’. De boot die nu, na enkele maanden bouwen, richting zijn voltooiing gaat, wordt 15 meter lang, 4,5 meter breed en 3,5 meter hoog. Hij moet veel aankunnen. Een reis van 13.000 kilometer heeft hij voor de boeg. De tocht begint in Urk. Als de boot het houdt, wordt de Noordzee bedwongen om in Londen bij het kantoor van het Guinness Book of Records aan te tonen dat Robert recht heeft op een vermelding. Daarna gaat het naar de Shetland-eilanden. Een tocht van anderhalve week. Vervolgens wordt koersgezet richting IJsland, Canada en het uiteindelijke doel: Florida, in het zuiden van de Verenigde Staten. Tenminste, dat is de bedoeling.

Het wordt voor Robert niet de eerste keer dat hij een record breekt. Zelf beweert hij dat hij er inmiddels 31 op zijn naam heeft staan. Ooit zat hij ruim 543 uur in een schommelstoel, naar eigen zeggen zonder te slapen. Het leverde hem twee records op. En ook op andere manieren heeft hij records gehaald, zo stelt hij. Robert, van oorsprong Amerikaan en getrouwd met een Nederlandse vrouw, zegt dat hij jarenlang stuntman is geweest. „Ik heb in honderden films gespeeld”, zegt hij in half-Engels, half-Nederlands.

Toen Robert zes jaar was, brak er een ernstige brand uit in zijn ouderlijke woning. Zijn ouders en vijf broers en zussen kwamen om. Zelf raakte hij zwaargewond. In het ziekenhuis, waar hij tien jaar verbleef, vertelde Robert dat hij superman wilde worden. Het werd stuntman. Met het geld dat hij verdiende, financierde hij volgens eigen zeggen een aantal kinderziekenhuizen. Daarin deed hij min of meer zijn vader na. McDonald senior, een voorganger, stichtte een aantal kerken.

Nu wil Robert weer terug naar zijn geboorteland. Op dezelfde manier waarop vikingen tussen 800 en 1000 na Christus de huidige Verenigde Staten aandeden. Bijna dezelfde manier dan. Want hadden de oorspronkelijke vikingen beperkte middelen om te kunnen bepalen waar ze zich bevonden, de ’moderne vikingen’ zullen gebruikmaken van een GPS-systeem. Maar verder is de boot nagenoeg gelijk aan de vaartuigen die eeuwen geleden werden gebruikt.

De stokjes zijn op een prachtige manier in de boot verwerkt. Eerst worden er stapeltjes van zo’n twintig stokjes met tape bij elkaar gebonden. Daarna worden de bundels gelegd op een strook papier en plastic dat exact de goede maat heeft van een onderdeel van de boot. De bundeltjes worden aan elkaar gelijmd. Wanneer de stook papier vol is, komt er een volgende laag ijsstokjes op. Dat gebeurt net zolang tot het onderdeel de juiste dikte heeft. Vervolgens wordt het geheel met gewichten aangedrukt. De stokjes die buiten het papier steken, worden bijgezaagd. De verschillende onderdelen worden uiteindelijk aan elkaar gelijmd. Gevolg van deze werkwijze is wel dat voor de hele boot 300 tot 400 meter papier nodig is. „Maar er ontstaat zo wel een heel sterke constructie”, beweert tweede kapitein Philip. „Je kunt er met een hamer op slaan, maar je krijgt het niet kapot.” Van een hamer zal de boot niet de meeste klappen krijgen, maar wel van de golven. Daarmee is rekening gehouden. De boot moet volgens de wilde plannen van de bouwers immers minstens twee tot drie maanden de elementen verduren.

De 10 meter hoge mast wordt niet gemaakt van ijsstokjes. Die moet namelijk speling hebben en dat gaat met stokjes en lijm niet. De kans op averij door het breken van de mast zou dan veel te groot zijn. Zou er onverhoopt toch averij komen, dan is daar reparatiemateriaal voor. „Dan moeten we dus eerst een paar duizend ijsjes opeten”, lacht Philip. „Nee, we nemen genoeg materialen mee om eventuele schade te herstellen.” Maar dat materiaal bestaat dan wel uit ijsstokjes en lijm.

Hoe ver Robert en Philip zullen komen, staat nog te bezien. Met zijn eerste boot voer Robert slechts een kwartier, alsnog goed voor een record. Die boot was weliswaar een heel stuk kleiner, maar er waren toen al veel problemen met het varen. Of de nieuwe poging goed zal aflopen, is maar de vraag. Dan zal blijken of het een stunt of vakmanschap is.