In het RD van 19 november staat een column van Israëlcorrespondent Alfred Muller. Hierin betoogt hij dat rechtse Israëlische politici niet naar vrede streven. Hij hoopt dat zij worden opgevolgd door „wijze en gematigde politici die begrijpen dat het in Israëls belang is vrede te sluiten met de Palestijnen nu het nog kan.”

Dat laatste is een zeer merkwaardige bewering. Vrede sluiten met de Palestijnen blijkt al tachtig jaar niet mogelijk. Ook niet onder „wijze en gematigde” linkse politici als David Ben Gurion of Golda Meir, die Israël in de eerste decennia van zijn bestaan bestuurden. Net als toen is er nog nooit een Palestijnse leider geweest die werkelijk vrede wilde sluiten met Israël als Joodse staat.

Sinds de tweestatenoplossing in 1937 voor het eerst werd voorgesteld, hebben de leiders van Israël daarmee ingestemd. Om die oplossing vervolgens altijd afgewezen te zien worden door de Arabieren. En altijd met dezelfde reden: het bestaan van een Joodse staat en zelfbeschikking van het Joodse volk konden niet geaccepteerd worden.

De kleur van de Israëlische regering maakte en maakt dus niet uit als het om vrede met de Palestijnen gaat.

Voorbeelden

Een paar recente voorbeelden. De Palestijnen wezen het vergaande vredesvoorstel van de Amerikaanse Democratische president Clinton in 2000 af, toen Israël een linkse regering had. De Joodse connectie met het land werd ontkend. De Palestijnse president Arafat verbijsterde Clinton zelfs door zonder blikken of blozen te ontkennen dat er ooit een Joodse tempel op de Tempelberg had gestaan. Iets wat simpelweg een harde historische (en Bijbelse) waarheid is.

Evenmin lukte het president Obama in 2014 om tot een definitieve vredesregeling te komen. President Abbas weigerde ook toen weer, net zo goed als zijn voorganger, om Israël als Joodse staat te erkennen. Bovendien zou het tekenen van een vredes­verdrag volgens Abbas niet hoeven te betekenen dat de Palestijnen zouden stoppen met steeds nieuwe eisen aan Israël te stellen. Terwijl dat toch echt de essentie van een vredesovereenkomst is. De IRA kwam na de Goede Vrijdagakkoorden van 1997 toch ook niet met nieuwe extra eisen?

Dat een Joods zelfbeschikkingsrecht in het historische Joodse land door de Palestijnse leiding volkomen wordt ontkend, bleek recent eens te meer toen deze formele excuses van Groot-Brittannië vroeg, vanwege de Balfour­verklaring uit 1917 (!), waarin dit recht voor het eerst formeel werd vastgelegd. Palestijnse nonsens trouwens, want dit recht is nadien in 1922 ook door de Volkerenbond unaniem erkend en in 1947 nogmaals door de Verenigde Naties.

Driestatenoplossing

Waar deze Palestijnse afwijzing toe leidt, ook en juist na Israëlische concessies, heeft de wereld kunnen zien. De Oslovredes­akkoorden van 1993 werden gevolgd door een ongekende Palestijnse terreurgolf waar, ondanks zijn handtekening onder die akkoorden, Arafat ook de hand in had. En de Israëlische terugtrekking uit Gaza in 2005 grepen de Palestijnen aan om 16.000 raketten af te schieten op de Israëlische burgerbevolking.

Verder blijkt keer op keer uit opiniepeilingen dat de Palestijnse bevolking in meerderheid achter het geweld staat. Een verbijsterende 73 procent van hen bleek zelfs achter de aan Mohammed toegeschreven uitspraak te staan dat het noodzakelijk is dat moslims de Joden uitroeien.

Toch beweert Alfred Muller dat politiek links in Israël nu wel vrede zou kunnen sluiten. Links Israël zelf denkt daar echter anders over. De socialistische oppositie­leider Isaac Herzog verklaarde dit jaar bijvoorbeeld: „Ik denk niet dat een vredesverdrag tussen de Palestijnen en ons op korte termijn realistisch is.”

Nu gebleken is dat de tweestatenoplossing al tachtig jaar trekken aan een dood Palestijns paard is, moet er misschien aan andere oplossingen gedacht worden. De voormalige Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties John Bolton bijvoorbeeld heeft daarom de driestatenoplossing voorgesteld: Gaza weer bij Egypte en de Westoever weer bij Jordanië, dus terug naar de situatie van 1967. John Bolton wordt momenteel genoemd als mogelijke minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet-Trump. Wie weet kan hij wel een doorbraak bewerkstelligen en komt er nu eindelijk echte vrede. Iets waar zowel linkse als rechtse Israëliërs naar snakken.

De auteur is voorzitter van Likoed Nederland, oud VVD-lid van de Eerste Kamer en auteur van het boek ”150 Palestijnse fabels” (Aspekt, 2015).