Ze nemen risico’s in hun zoektocht naar zekerheid. Ze bruisen van energie en hebben desondanks energiedrank nodig.

Ze voelen zich gemeenzaam met de groep en tegelijkertijd eenzaam. Ze willen bij de groep horen, maar individueel gezien worden.

Soms komt er niets uit, om even later stevig door te pakken. Ze zijn altijd gemotiveerd, in elk geval voor hun eigen doelen.

Ze laten zich in stilte horen en zingen uit volle borst mee. Hun gesprekken blijven tot in de avond horizontaal en worden verticaal als de zon opkomt.

Ze zetten zich af om zich te laten corrigeren. Ze schuren om daardoor ongemerkt meer glans te krijgen. Ze ademen tijdgeest en hebben tegelijkertijd een neus voor echtheid. Ze kijken fris de wereld in, waar anderen hun omgeving laten verstoffen.

Ze zien wat wij niet willen zien en willen zien wat vaak niet getoond wordt.

Hun profielgezicht toont niet het ware gelaat. Het ware gelaat staart u aan in de persoonlijke ontmoeting.

Vaak doen ze eerst om dan te denken. Ze denken wel en denken diep.

Fascinerend. Dat blijft het. Na twee prachtige dagen in Duitsland, samen met een groep jongeren, begrijp ik opnieuw wat het omgaan met jongeren zo aantrekkelijk maakt. Geef mij maar de jeugd van tegenwoordig. Ze verdienen echt het beste.

Wat het zo boeiend maakt, is die andere kant. Die kant die vaak zo verscholen zit. De zwakste zijde van de paradox, die overruled wordt door de façade. Ontwikkelingsstrijd, om te worden wie ze werkelijk zijn. Wie daaraan mag bijdragen, heeft een hoge roeping. Een paradoxale baan met twee kanten. Om met Ida Gerhardt te spreken: „Het is mijn prachtige, mijn hondse baan.”

We spraken aan de andere kant van de grens met Duitse jongeren. Hun kerkelijke situatie is onvergelijkbaar met de onze. Hun onderwijssysteem kent nauwelijks iets van onze voorrechten. In plaats van zich gemeenzaam te voelen, zijn ze eenzaam. In plaats van te kunnen schuren, wordt er tegen hen geschuurd. Christelijke leraren die uit de goede Bron drinken zijn er zeer spaarzamelijk. „Wat zijn jullie in Nederland bevoorrecht. Waardeer wat je hebt.”

Te positief? Zou kunnen. Er ís een andere kant en er zijn veel zorgen. Maar wie alleen oog heeft voor die kant, zou zomaar zijn handen slap kunnen laten hangen. Benader onze jongeren niet van één kant. Wie moed heeft om de paradox van de twee gezichten te ontmaskeren, zal iets van zijn eigen beeld onthullen. Daar start de echte vorming. Bildung noemen ze dat.