Vol enthousiasme begint Bijl in 2012 aan de studie sociaal pedagogische hulpverlening (SPH) op de Christelijke Hogeschool Ede (CHE). „Ik ben een flierefluiter met een druk leven. School, studie, Bijbelstudiegroep, vriend, vrijwilligerswerk. Ik zit op kamers, dan moet je veel regelen en elke keer boodschappen doen.”

De „pittige” studie vraagt veel inzet. „Ik ben nogal perfectionistisch. Opdrachten moesten voor mij af zijn vóórdat ik ging slapen. Ik bleef blokken, totdat ik het af had. Soms lopen allerlei opdrachten door elkaar. Je bent bezig met een afstudeerproject, terwijl er ook nog andere projecten lopen.”

Eind 2014 komt haar hectische leven tot stilstand. „Ik vond al die activiteiten gewoon leuk. Het leverde me energie op, dacht ik. Langzaam merkte ik dat het ook energie kostte. Ik werd chaotischer, vergeetachtiger. Ik sliep slecht. Ik voelde de stress in m’n buik.”

Een moeilijke periode breekt aan. „Ik kon niets meer. Alleen maar slapen, slapen, slapen. Dat voelt niet chill. Nee, echt niet grappig. Soms voelde ik me radeloos. Mijn grootste frustratie was dat ik kon niet meer kon wat ik wilde. Je moet keuzes maken die je niet wilt maken. Mijn lichaam was op.”

Noodgedwongen moet ze in het derde jaar haar stage stopzetten. „Het voelde voor mij als falen. Ik ben nogal stijfkoppig, ik wilde mijn opleiding per se in vier jaar afronden. Maar het lukte niet. Ik werd gedwongen stil te zitten. Ik heb heel wat rotmomenten gehad.”

De SPH-student, vrijgemaakt-gereformeerd, kan haar situatie soms maar moeilijk accepteren. „Ik heb gehuild, ik heb gevraagd: God waarom…?! Wat moet ik hiermee?” Antwoorden krijgt ze niet. Of beter, hoort ze door haar omstandigheden niet. „God was er wel, maar ik ervaarde Hem niet.”

Omslag

Een onverwachte ontmoeting met een meisje betekent een omslag. „Ik heb mijn situatie met haar gedeeld. Ik voelde herkenning. God heeft het zo geleid dat ik met haar in gesprek ben gekomen. Voor mij was dat een eye-opener. Wow, dacht ik, God leidt mijn leven echt. Heel mooi om te zien. Ik ben daar dankbaar voor.”

De vierdejaars is bezig haar leven weer op de rit te krijgen. „Het is een zoektocht. Wat kan ik wel, wat niet?” ’s Avonds lang doorblokken, doet ze niet meer. „Afgeleerd.” Een bijbaantje heeft ze ook niet. „Ik moet mijn energie verdelen en oppassen niet te veel te doen. Ik kan niet meer wat ik voorheen kon. Ik ga bijvoorbeeld wel naar de Bijbelstudiegroep, maar na afloop niet borrelen. Ik neem bewust meer rustmomenten. Enorm belangrijk.”

Het gaat nu beter, verzekert ze. „Ik ervaar God meer en leg mijn leven meer in Zijn handen. Ik geniet van vriend, vrienden en familie. God heeft antwoord gegeven na mijn ziekte. Ik mag mij geliefd weten door Hem, niet door alles waar ik druk mee ben. De burn-out heeft mij geleerd dat ik er gewoon mag zijn.”

De SPH-student –inmiddels ervaringsdeskundige– adviseert mensen met stress zichzelf niet uit het oog te verliezen. „Geef je grenzen aan, durf dingen uit handen te geven én durf hulp te vragen. Een mens mag ook wel eens gewoon stilzitten.”

serie Werkstress

Een op de acht werknemers in Nederland heeft moeite met de werkdruk. De Week van de Werkstress wil dit fenomeen bespreekbaar maken. Een korte serie portretten van mensen die tot risicogroepen behoren. Vandaag: de jongere.