Hier en daar brak er tijdens de presidentiële strijd van de afgelopen maanden enige hoop door op een mogelijk betere politiek. Aan het einde van het tweede debat 
–midden in een van de bitterste, triviale, en op de persoon gespeelde campagnes in de recente politieke geschiedenis– werden de kandidaten gevraagd een positief punt te noemen dat ze in de tegenstrever respecteren. Het was verademend dat Trump van de gelegenheid gebruikmaakte. Hij wees erop dat Hillary Clinton „nooit opgeeft. Ik respecteer dat. Ik kom er eerlijk voor uit. Ze is een vechter.”

Clinton had een bijzonder ontroerend moment met een tien jaar oude immigrant. Toen het meisje de kandidaten in tranen vertelde dat ze bang was dat haar ouders het land uitgezet zouden worden, riep Clinton het meisje bij zich en nam het op schoot. „Ik ga er alles aan doen om jouw angst weg te nemen”, zei ze. „Laat het zorgen maken maar aan mij over. Is dat afgesproken? Ik zal alles doen wat ik kan om jou te helpen.”

Verkiezingsuitslagen zijn slechts de meest zichtbare bewijzen van een veel ingrijpendere ontwikkeling in de politiek en cultuur van de VS. Het kan niet langer ontkend worden dat de huidige staat van politiek geestelijke schade veroorzaakt zowel in het persoonlijke als publieke leven.

Dit blijkt duidelijk uit het historische niveau van polarisatie dat we vandaag meemaken. Het Amerikaanse volk is zeker niet extreem ideologisch. Het is zelfs zo dat Amerikanen dichter bij het centrum van politieke standpunten staan dan hun gekozen ver­tegenwoordigers. De relatie tot een partij wordt vandaag gevoed door een nieuw soort identiteitspolitiek die niet allereerst bepaald wordt door ras of geslacht, maar door de politieke partij zelf. Politiek is groepsmatig geworden, waarbij Amerikanen hun identiteit meer ontlenen aan hun politieke opvattingen en degenen die het met hen eens zijn dan aan enig ander principe. Een recente studie toonde aan dat partijgebonden vooringenomenheid –iemand voortrekken bij bijvoorbeeld het toekennen van een studiebeurs op basis van een gemeenschappelijke politieke voorkeur– sterker was dan voorkeur op basis van ras. Onze politiek definieert ons.

Emotioneel

Geestelijke schade komt vooral tot uitdrukking in onze nationale angst. De American Psychological Association ontdekte dat 52 procent van de Amerikanen extra stress ervaart ten gevolge van de verkiezingen. Zij noemen dit de ‘verkiezingsstressstoornis’ en bevelen bepaalde stappen aan om ervan af te komen. Docenten melden dat studenten de verkiezingsuitslag vrezen, zelfs zo erg dat ze er nachtmerries over hebben. Politieke campagnes kennen en voeden de emotionele trekkracht van politiek. Politieke toespraken gaan steeds minder over politiek. Als er tijdens de campagnetoer al beleid wordt gepresenteerd, gaat het er vooral om de juiste signalen af te geven en het mooie verhaal intact te houden. Onze politiek wordt bepaald door onze emoties en bepaalt die vervolgens ook.

De invloed van politieke tactiek blijft niet beperkt tot de campagne­perikelen. Het vormt ons als volk. In plaats van dat onze waarden onze politiek beïnvloeden, geven onze politieke omstandigheden vorm aan onze waarden. Als partijgebonden burgers praten we de gebreken van de kandidaat die we steunen goed, en nemen we de meest vergezochte theorieën over de opponent op de koop toe. We passen wat we geloven aan als dat zo uitkomt.

Nieuwe ziekte

De apologeet C. S. Lewis doorzag de verleiding om je eigenwaarde te ontlenen aan politiek. Vooral zijn opstel ”Membership” is veelzeggend. „Een zieke samenleving moet veel over de politiek denken, zoals een ziek mens veel moet denken aan zijn spijsvertering.” Maar „als beiden het gaan beschouwen als een natuurlijk onderwerp om over te denken –als beiden vergeten dat we alleen aan zulke dingen denken om maar aan iets anders te denken– dan wordt wat begon met het oog op de gezondheid zelf een nieuwe en dodelijke ziekte.”

Onze cultuur, en velen in onze kerken, hebben deze nieuwe en dodelijke ziekte. De politiek veroorzaakt grote geestelijke schade in het leven van Amerikanen. Dit komt grotendeels doordat Amerikanen naar de politiek kijken om hun geestelijke verlangens vervuld te zien. Dit is de impact van de toenemende polarisatie en de oorzaak van onze alles-of-nietsmentaliteit. De politiek is niet in staat geestelijke noden te lenigen. Maar als ze je stem winnen, zullen politici toch proberen het geestelijk vacuüm te vullen.

De toekomst van het vertrouwen in Amerikaanse politiek hangt af van Amerikanen die begrijpen dat het niet gezond is om politiek te bedrijven op basis van politiek. Politiek op zichzelf is geen fundering die het gewicht van onze beste bedoelingen kan dragen. De veiligste plek om politiek betrokken te zijn is met onze voeten stevig geplant in het Evangelie. Dan laten we het aan God over om in onze geestelijke noden te voorzien, en worden we vrijgesteld om politiek te beoefenen met het welzijn van onze naasten en gemeenschappen op het oog.

Geestelijke nood

Niet alles is verloren. Denk aan de zeldzame momenten van hoop die we in deze campagne zagen. Trump zette tijdelijk het partijbelang opzij om oprecht Clintons volharding en kracht te prijzen. Dat is wat we meer zouden zien in de politiek en in ons sociale leven als ideologieën geen heilige grond zijn. Als we bevrijd worden van de zoektocht onze geestelijke noden politiek vervuld te krijgen, zullen we vaker de ontspannenheid en passie hebben andermans lasten te dragen in ons politieke bedrijf, zoals Clinton deed in haar gesprek met de tien jaar oude immigrant.

Er zal de komende dagen veel gepraat worden over politieke en electorale hervormingen. De kerk kan een belangrijke rol spelen in dit tijdperk van onvrede. Onze politiek kan geestelijk alleen maar zo veel schade berokkenen omdat ons nationale leven geestelijk zo leeg is geworden.

Terwijl onze medeburgers politieke problemen trachten te ontrafelen, heeft de kerk van Amerika de kans om sterk te staan voor de traditie van de heiligen en het Evangelie waar we van houden. Onze geestelijke noden zullen nooit door de politiek vervuld worden, hoezeer de politiek ook hervormd wordt. De enige manier waarop ons volk de politiek krijgt die het nodig heeft, is door het volk te worden dat onze politiek nodig heeft.

De auteur werkte voor de regering van president Obama en is oprichter van Public Square Strategies, een organisatie die zich bezighoudt met de interactie tussen geloof en politiek. Dit artikel is overgenomen van Christianity Today.