Met de lancering van het initiatief voor de Week van het leven en de radiospot over het feit dat een op de zeven zwangerschappen eindigt in een abortus klonken er al snel verwijten. De radiospot zou de keuze voor abortus ridiculiseren en vrouwen een schuldgevoel aanpraten. Dit verwijt zegt denk ik veel over de manier waarop er geluisterd wordt en de tegenstelling wordt gezocht. „Het zijn weer de christelijke organisaties die een anti­abortuscampagne lanceren.” Het oprechte doel dat de initiatiefnemers echter hebben, is het creëren van bewustwording. Veel mensen hebben geen idee op welke schaal abortus plaatsvindt in Nederland. Dat blijkt ook uit het filmpje dat de NPV heeft opgenomen op straat. De reacties van mensen zijn niet gezocht, maar oprecht als ze zich verbaasd uitspreken over het grote aantal abortussen. U kunt de film bekijken op onze website.

De Wet afbreking zwangerschap (WAZ) spreekt over een noodsituatie waarin een vrouw zich moet bevinden om een abortus te kunnen ondergaan. Vrouwen die hun zwangerschap ervaren als noodsituatie zijn er inderdaad niet mee geholpen als prolifeorganisaties een schuldgevoel zouden aanpraten. Maar deze vrouwen zijn net zo min geholpen met het gehamer op abortus als vrouwenrecht. Als je ergens recht op hebt, moet je immers niet zeuren.

Vrouwen in een noodsituatie hebben recht op aandacht, goede zorg en passende hulp die aansluit bij de aard van de noodsituatie. Abortus betekent in veel gevallen namelijk ‘symptoombestrijding’. Abortus lost geen financiële problemen op; ook geen onveilige seksuele relaties of eerwraak; ook geen huiselijk geweld of instabiele relaties. Het wordt tijd dat we echt naar vrouwen luisteren en daarbij niet vergeten ook het ongeboren leven een stem te geven. Dat doet de wet ook. Abortus raakt niet alleen de vrouw, maar juist ook het kind, dat niet iets is maar iemand.

Toen ik laatst bij opnames voor het programma Jacobine op zondag zat, ging er een golf van ontzetting door de studio toen een vrouw vertelde hoe ze uiteindelijk bij 23 weken zwangerschap in een abortuskliniek abortus onderging en haar kindje verloor. Dit was geen verhaal van een vrouw die gebruik heeft gemaakt van haar recht, maar in een afschuwelijke situatie terecht was gekomen waarin onder voortdurende druk geen andere weg meer mogelijk leek. Deze vrouw is niet geholpen met het verder aanpraten van een schuldgevoel. Het verdriet om het verlies van haar kind zal ze haar leven lang met zich moeten meedragen. De abortus heeft haar relatie met de vader van het kind ook niet kunnen redden. De keuze voor abortus heeft alleen maar verlies opgeleverd.

Ik weet niet wat het is om onbedoeld en ongewenst zwanger te zijn. Ik weet ook niet wat het is om een kind te verliezen. Maar omdat ik drie keer gewenst zwanger ben geweest en leven heb mogen schenken aan drie prachtige kinderen, waar ik samen met mijn man voor mag zorgen, kan ik me er alleen heel iets bij voorstellen hoe het zou zijn geweest als de situatie compleet anders was: ongewenst zwanger, vader buiten beeld, zorgen over de gezondheid van je ongeboren kind.

Maar ook het meemaken van een miskraam of de geboorte van een kindje dat al in de baarmoeder is overleden of na de geboorte niet levensvatbaar is moet afschuwelijk zijn. Het verlies van waardevol leven heeft inderdaad impact. Daarom een week waarin we denken aan de ongeboren kinderen en hun moeders. Omdat elke moeder én elk kind beter verdient dan abortus.

Esmé Wiegman-van Meppelen Scheppink, directeur NPV | Zorg voor het leven