D66 en ChristenUnie, niet zelden staan ze in de Haagse arena lijnrecht tegenover elkaar. „Als het over kerk en geloof gaat, is D66 een zure partij”, twitterde CU-leider Segers ooit. Omgekeerd spreekt Pechtold, als christelijke partijen hem een antireligieuze agenda verwijten, van Calimero-gedrag, verwijzend naar het tekenfilmfiguurtje dat om de haverklap beteuterd roept: „Zij zijn groot en ik is klein, da’s niet eerlijk, oh nee.”

Maandagavond kregen de twee kemphanen twee uur lang de kans om, onder leiding van journalist Wilfred Scholten, over hun verschillen door te praten.

„Soms denk ik: hoe zou het op een fractievergadering van D66 toegaan? Zegt de voorzitter dan: Hier, Stientje, jíj krijgt ”bij de gratie Gods”, en jíj, Pia, mag het randschrift op de euro gaan aanvallen? Kom op mensen, ik gun jullie een betere, een dwingender agenda”, opent Segers de aanval.

In debatcentrum de Rode Hoed komen die „belangrijker thema’s” in elk geval wél aan bod. De kabinetsplannen met betrekking tot hulp bij zelfdoding bijvoorbeeld. Segers is daarover „geschokt.” Hij brengt ertegen in dat oud-minister Borst (D66) ooit heeft gezegd dat zij de euthanasiewet eigenlijk niet had moeten invoeren vóór zij de palliatieve zorg op orde had. „Zo moeten wij nu eerst werken aan een herwaardering van de ouderdom vóór we hulp bij zelfdoding wettelijk regelen.”

„Onvergelijkbaar”, noemt Pechtold de twee kwesties. Hij verwijst naar zijn eigen ouders. „Toen mijn vader euthanasie wilde, heeft mijn moeder dat in de laatste week van zijn leven gefaciliteerd. Ik vond dat mooi en ontroerend.” Maar bij de nieuwste kabinetsplannen gaat het om iets anders, zegt hij. „Mensen hebben hun geliefden allemaal zien wegvallen. Ze zijn klaar met leven. Ik vind het een ultieme vorm van beschaving als we ook voor hen een regeling treffen.”

Segers gelooft niet in die route. Pas sprak hij een directeur van Humanitas in Rotterdam. Die had bij zijn aantreden zwaar ingezet op het welbevinden van de patiënten en realiseerde zich na een aantal jaren, tot zijn eigen verbazing, dat hem geen enkel verzoek om euthanasie had bereikt. Segers: „Dat is toch opmerkelijk? Het idee dat mensen vrij en onbelemmerd over hun eigen levenseinde kunnen beschikken, gaat te veel uit van de illusie van autonome, sterke, vrije individuen. Maar ik kom zulke mensen nooit tegen.”

„Ik wel”, zegt Pechtold. „Een ouder echtpaar in Wageningen bijvoorbeeld. Hij, oud-hoogleraar, was lichamelijk ziek, zij licht dementerend. Op zeker moment kregen de kinderen bericht: kom vanavond allemaal langs, de sleutel ligt onder de plantenbak. En daar lagen ze beide, overleden, hand in hand op bed, een fles champagne ernaast…”

Op dit punt, het thema van het levenseinde, komen de twee partijleiders elkaar niet nader. Maar scherp of venijnig wordt hun toon nooit. D66 de partij van het christentje pesten? „Nee”, zegt Segers, „dat gaat te ver.”

Vergeet ook niet dat beide partijen zo’n tweeënhalf jaar nauw samenwerkten, met als derde bondgenoot de SGP, om –zoals Pechtold zegt– „het land te redden” en Rutte II via akkoord na akkoord in het zadel te houden. Vorige week nog spanden D66 en ChristenUnie zich samen in voor het behoud van religieus erfgoed. En misschien…, zeggen beide heren in Amsterdam, kunnen we ook samen wel iets op touw zetten inzake het realiseren van een correctief referendum.

Segers: „In de VS heb je twee partijen die maar één doel hebben: de ander mag niet winnen. Het mooie van Nederland is dat je het vreselijk oneens kunt zijn, hard kunt botsen, en daarna toch weer kunt samenwerken. Ik zie dat als een overwinning van de democratie.”