Eerder dit jaar werd bekend dat justitie Willem Holleeder ervan verdenkt dat hij zijn zussen, die belastende verklaringen over hem hebben afgelegd over moorden in het criminele milieu, wilde laten liquideren. „Liquideren of geliquideerd worden was een belangrijk onderdeel van ons leven”, schrijft zijn zus nu.

„Ik zou niet proberen ermee weg te komen, ik ben niet zoals hij. Ik zou mijn verantwoordelijkheid nemen en mijzelf aangeven”, nam Astrid zich voor. Op de behandeltafel van de fysiotherapeut besloot ze het toch niet te doen. „Je bent moe omdat anderen jouw energie afnemen”, zei de therapeut. „Jij hoeft niet ieders problemen op te lossen.” Die opmerking zette haar aan het denken. Ze liet het moordplan varen, maar niet van harte.

„Nu, achteraf, denk ik: had ik het maar wel gedaan, dan was ik eerder vrij geweest, dan had ik misschien negen jaar gekregen en stond ik met goed gedrag binnen zes jaar buiten, jong genoeg om weer een leven op te bouwen. Nu heb ik levenslang: of hij veroordeeld wordt of niet. Ik heb spijt.”

In haar boek schrijft Astrid over de periode die volgde op Holleeders vrijlating in 2012, maar ook over het verleden. Volgens zijn zus heeft Willem Holleeder zijn eigen familie dertig jaar lang geterroriseerd, afgeperst en bedreigd. Op dit moment zit hij in de cel. Justitie vervolgt hem voor betrokkenheid bij meerdere liquidaties.