In het jaar dat mijn Egyptische man en ik zijn getrouwd, is het me opgevallen hoe belangrijk eten in Caïro is. Een van de eerste dingen die mensen me hier vroegen, is of ik ‘hun’ ”koshari” (vegetarische pasta), ”molochia” (spinazie­soep) en ”machi” (courgette of aubergine gevuld met rijst en peterselie) al eens had geproefd, waarop de vraag volgde: „Vond je het lekker?”

Ook de Egyptische ”roz” (rijst) is zo’n begrip. Als getrouwde vrouw moet je toch zeker rijst kunnen koken, en uiteraard op de Egyptische manier. Oftewel: doe eerst wat olie in de pan, voeg vervolgens vermicelli toe tot het een gouden kleurtje krijgt, doe vervolgens de witte rijst erbij en dan pas water. Hoewel veel Egyptische vrouwen tegenwoordig buitenshuis werken, wordt er toch van hen verwacht dat zij koken.

Vorige week kwam dit op mijn werk nog aan de orde. Dat was tijdens het ontbijt. Ik bedoel: voor mij tijdens de lunch om half­twaalf, maar omdat Egyptenaren niet eten voordat ze naar hun werk gaan, ontbijten ze op het werk. Een collega verklaarde dat het een groot probleem zou zijn als zijn vrouw niet goed zou zijn in rijst koken. In het begin van hun huwelijk was dat inderdaad moeilijk geweest. Als hulp had hij haar een rijstkoker gegeven.

Tijdens zulke pauzes krijg ik soms de vraag wat ik voor mijn man kook. Ook mijn lieve moslimbuurvrouw vroeg me dat onlangs. Ik kwam haar tegen in het trappenhuis na een vermoeiende werkdag. Ze begroette me hartelijk en wenkte me om even bij haar binnen te lopen.

Na de begroetingen volgde de eerste vraag: „Zo, en wat ga je vanavond koken voor je man?” Vragen waarvan ik weet dat ze me in Nederland nooit zouden worden gesteld – daar is dat helemaal geen onderwerp. Ieder voor zich moet zelf weten hoe hij of zij zijn huishouden regelt en wie er kookt; en wat er dan gekookt wordt, is je eigen zaak. Zulke vragen in Egypte vind ik saai of irritant, maar soms heb ik er geen moeite mee.

Deze vragen zijn heel typerend. Ze laten zien hoe eten en koken belangrijk onderwerpen zijn in het dagelijks leven van Egyptenaren. In vriendschappen en familie­relaties spelen ze een prominente rol. Als mijn man en ik op bezoek gaan bij mijn schoon­familie kun je de klok erop gelijkzetten dat we ontzettend veel en verschillende soorten gerechten krijgen voorgeschoteld. Kip, rijst, ”molochia”, vlees, zoete aardappelen noem maar op. Zo hoor je je gasten te ontvangen, zelfs je naaste familie.

De vrouw des huizes is daar in de keuken uren mee bezig. Kant-en-klare sauzen uit een pakje zijn hier geen gemeengoed.

Achteraf complimenteren de gasten de vrouw des huizes met de wens ”tislam idik”: dat je hand beschermd mag worden, zodat je nog meer kunt koken. Ja, dan glimlacht ze trots.