Ondanks die diefstal laat Marzia Molinari zich niet op de kop zitten. Ze hoopt begin 2017 tientallen lammeren te hebben, waardoor de kudde bijna weer op het aantal van 100 geiten komt. De kaas, van jong tot gerijpt, en ook ricotta gaan nog steeds als warme broodjes over de toonbank. En klanten stel je niet teleur. „Toch?”

Voorbeeld geven

Voor Molinari kwam er zeven jaar geleden een ommekeer in haar leven. De toen 37-jarige Marzia Molinari werkte op kantoor van een ingenieursbureau in Rome. Tegelijkertijd was ze wethouder van Trevi, een dorp van 2000 zielen, in Lazio. Op een wethoudersvergadering waar het ging over de vraag hoe jongeren te behouden voor het dorp, stond Molinari op en zei: „We moeten zelf het voorbeeld geven”. Een paar dagen later startte ze een agrarisch bedrijf.

Molinari komt oorspronkelijk uit een boerenfamilie die al vier generaties aan veeteelt doet –koeien, schapen, geiten– maar toen ze 20 jaar was, trok ze de deur achter zich dicht. Ze vertrok naar Rome, hemelsbreed 70 kilometer verderop. Ze had niet veel op met het dorp en eigenlijk ook niet met het boerenleven. Ze studeerde, ze werd een stadsmens. Toch kroop het bloed waar het niet gaan kon.

Haar vader, haar ooms en haar broer hebben gezamenlijk een agrarische bedoening. Molinari stelde voor om er een modern bedrijf van te maken waar de zorg voor dieren werd gecombineerd met productie voor de markt. Dat viel niet in goede aarde. Ze besloot daarom maar zelfstandig verder te gaan. Ze vertrok voor een halfjaar naar Noord-Italië om het boerenvak en het kaas maken te leren. Daar had ze een ervaring die ze nooit meer vergeet, zo zegt ze, en die haar voorliefde voor het houden van geiten definitief heeft opgewekt. „Op een vroege ochtend werd ik gewekt door de geitenhouder van de boerderij waar ik te gast was. We gingen naar de stal en hij liet me zien hoe hij de geiten molk. Hij nam mijn hand en legde die op de tepels van het dier, en wel op zo’n respectvolle manier dat ik er rillingen van kreeg. Het is mogelijk gek, maar ik vind het een voorrecht om de dieren zo, zeg maar, intiem aan te raken.”

Ook de manier waarop Molinari aan haar geiten kwam is bijzonder. „Ik kwam in die periode eens op het terrein van een boer in Brescia die prachtige witte geiten hield. Ik was direct verkocht. Ik vroeg de boer of hij ze aan mij wilde overdoen. Hij wist het nog niet. Een week later belde de boer: „Je kunt er 20 krijgen voor 350 euro per stuk. En de vervoerskosten zijn voor jouw rekening.” Ze is in haar nopjes en het komt niet eens in haar hoofd op om af te dingen. Korte tijd later komen de geiten in Trevi.

Echo van elke geit

Als de paringstijd is aangebroken maakt veearts Maria Rosaria een echo van elke geit om te kijken of ze drachtig zijn. De geiten die dat niet zijn, worden nog eens in de watten gelegd met extra eten, en ze worden apart gezet met een bok. De laatste twee maanden van de zwangerschap, die in totaal vijf maanden duurt, zorgt Molinari ervoor dat de geiten geen melk meer produceren. Ze geeft de dieren voedsel met telkens minder eiwitten en gaat ertoe over ze één keer in plaats van twee keer per dag te melken. De melkproductie neemt flink af. „Om de melkproductie definitief te stoppen neem ik een drastische maatregel. Ik geef de geiten alleen nog stro en een dag krijgen ze geen water. Zo kunnen de beesten zich in alle rust op de geboorte voorbereiden, zoals een zwangere vrouw tijdens zwangerschapsverlof.”

Na de geboorte komt de melkproductie vanzelf weer op gang. Maar Molinari geeft de dieren dan nog eens zes weken rust. De melk is voor de lammeren. „Ik zou ook externe melk kunnen toedienen en hun eigen kwalitatief hoge melk kunnen gebruiken, maar dat doe ik niet. Dat vind ik moreel niet juist. Ik ben zelf geen moeder, maar mocht ik een kind hebben dan zou ik absoluut willen dat het kind mijn melk krijgt.” Molinari’s filosofie betekent een financiële aderlating. Ze ziet af van 3,5 maand melk- en daarmee kaasproductie.

Gezond bedrijf

Marzia Molinari doet alles zelf: melken, kaas maken, bestellingen afwerken, administratie enzovoort. Ze heeft een businessplan opgesteld dat duidelijk gericht is op groei. Met honderd geiten kan ze een gezond bedrijf hebben, en er ook een werknemer op nahouden. Vorig jaar liep in het kader van een regionaal werkgelegenheidsproduct een jonge vrouw zes maanden mee om het vak te leren. Molinari stond op het punt de vrouw een vaste dienstbetrekking aan te bieden.

Maar in de nacht van 14 april dit jaar stelen onbekenden tachtig geiten. Molinari woont niet bij de stal, maar 7 kilometer verderop, waar de kaasmakerij is gevestigd. De roof was goed voorbereid. De stal ligt op een helling, waar ook enkele andere boerderijen gevestigd zijn. Er loopt slechts een moeilijk begaanbare weg heen. „De daders kenden de omgeving goed. Via een vriend van een vriend van een vriend heb ik begrepen wie de roof zou hebben gepleegd. Ik heb mijn vermoedens aan de politie voorgelegd. Die heeft de informatie geverifieerd en is erop afgegaan. Maar op het terrein van die verdachte waren de geiten natuurlijk niet te vinden. Dat zou ook te riskant zijn geweest. Dertig van de gestolen geiten hebben een microchip. De informatie daarop over onder andere het eigendomsrecht duikt met een speciale lezer eenvoudig op. Het is niet gemakkelijk voor de dieven om de geiten kwijt te raken.”

Over het waarom van de diefstal kan Molinari kort zijn. „Mijn geiten zijn van het pure Saanenras, ze behoren tot geregistreerd stamboek en zijn niet besmet met de ziekte van CAEV, een lentevirus, dat veel voorkomt bij geiten. Mijn geiten meng ik nooit met andere. Ze hebben kortom een hoge waarde.”