Column: Is mijn lichaam nu rijkseigendom?
Ben ik eigendom van de rijksoverheid? Collectief bezit? Het lijkt erop nu de Tweede Kamer met nipte meerderheid voor een automatische donorregistratie stemde. Eigenlijk dankzij Kamerlid Wassenberg, die de trein miste. Een RD-lezer zag daarin de goede hand van God. Lijkt mij een gevaarlijke conclusie. Dan zijn ook homohuwelijk, euthanasie en koopzondagen een zegen, om meer niet te noemen. Ooit kreeg progressief Nederland het voor elkaar om baas te worden in eigen buik. Abortus provocatus was niet langer strafbaar. D66 is een van de clubs die het zelfbeschikkingsrecht van ieder individu hoog in het vaandel hadden staan. Hadden, schrijf ik. Vorige week claimde de overheid onder aanvoering van D66 ons lichaam met al wat daar in en aan zit. Dat schoot velen in het verkeerde keelgat. Duizenden donoren lieten zich schrappen van de lijst. Nu de politiek ons niet meer weet te overtuigen, grijpt zij naar dwangmaatregelen. Een gevaarlijke ontwikkeling. Benieuwd wat de Eerste Kamer doet met het D66-voorstel.
Volgens het Reformatorisch Dagblad wordt de soep niet zo heet gegeten als zij wordt opgediend. Dat hoop ik maar. Hoe veel nabestaanden straks nog in de melk te brokkelen hebben aan het sterfbed van een geliefde, zal de tijd leren. Er is immers een groot tekort aan organen.
Enkele dagen na het D66-feestje hield ik in de gemoedelijke Vijfheerenlanden een praatje. Het ging niet over orgaandonatie, maar we hadden het er wel over. Er bleken nogal wat haken en ogen aan het onderwerp te zitten. Het gebod van naastenliefde woog merkbaar zwaar. Verhalen kwamen los over familie die een nier afstond en zo het leven van een bloedverwant redde. Dat gebeurde tijdens het leven. Maar organen verwijderen na het overlijden van een geliefde is een hele stap verder. Bezondig ik mij aan ernstige verspilling door bruikbaar materiaal verloren te laten gaan dat zo goed gerecycled had kunnen worden?
Een dierbare zien sterven is emotioneel zwaar. Zal de haast waarmee na het intreden van de dood organen moeten worden uitgenomen het rouwproces niet negatief beïnvloeden? Of troost de gedachte dat een ander leven gered werd?
Laat duidelijk zijn dat mijn lichaam meer is dan omhulsel, een zak met organen, gevuld met reserveonderdelen voor Jan en alleman. Dat laatste brengt bij het punt van de wederkerigheid. Wie niet wil geven, moet ook niet kunnen ontvangen, zeggen sceptici. Daar zit wel wat in. Sommige donoren willen zelfs bepalen aan wie ze wel en aan wie ze niet geven. Geldt dat ook van ontvangen? Wie zou er verder willen leven met het hart of de hersenen van Kim Jong Un?
