„Mijn moeder is tijdens de zwangerschap gevallen. Misschien kan ik daardoor mijn handen niet stilhouden”, zegt Voormeulen, zittend in zijn aanleunwoning in zorgcentrum De Lichtenberg in Amersfoort, rollator bij de hand.

Ondanks zijn altijd trillende handen volgde de jonge Voormeulen in de jaren 30 van de vorige eeuw een opleiding tot instrumentenmaker. „Mensen zeiden: „Moet jij dat worden?” Maar mijn handen hebben me nooit belemmerd.”

Als 16-jarige werd hij instrumentenmaker bij het toenmalige telefoniebedrijf PTT in Den Haag. „Een collega vroeg me mee te gaan naar diensten in de hervormde Oranjekerk. Toen ik 18 was, had ik een gesprekje met de kerkenraad. Die bleek niets te organiseren voor de kinderen. Ik zei toen: Geef mij maar een lijst met kinderen van 8 tot 12 jaar. Dat waren er zo’n veertig. Ik schreef hen aan om naar mijn kinderclub te komen. Dat deden ze, allemaal. Ik leerde hen bijvoorbeeld figuurzagen en knutselen.” Later werd Voormeulen klusjesman en ouderling-kerkvoogd in deze hervormde gemeente.

Ondertussen was techneut ook vertegenwoordiger van vakbond CNV geworden in de (voorloper van de) ondernemingsraad bij de PTT. Daarvan maakte hij tientallen jaren deel uit, tot zijn pensioen in 1982.

Voormeulen stond bij de PTT bekend om het maken van houten miniatuurmeubels, die hij bij jubilea en afscheid gaf. „De eerste was een zithoek van die collega.”

Na zijn verhuizing naar Amersfoort pakte hij ook daar het kerkelijk werk op. „Ik heb het inloophuis in de wijk Schothorst helpen oprichten. Ook was ik jarenlang ouderling van de hervormde gemeente De Hoeksteen.”

Ook gaf hij lezingen over zijn vakanties in binnen- en buitenland aan de hand van zijn 3000 dia’s grote verzameling. „Ik ging alle bejaardenhuizen in Amersfoort af.”

Het organisatorische werk ligt Voormeulen. Toen hij in 1994 met zijn vrouw naar zorgcentrum De Lichtenberg verhuisde, zat hij een jaar later al in de cliëntenraad. Ook werd hij koster van de kapel in het centrum. „Vorig jaar ben ik daarmee gestopt.” Zijn dochter, Dora Hoogeweg: „Als je 93 bent, mag dat ook wel.”

Van zijn in 1997 overleden vrouw nam hij het borduren over. Zo maakte hij het schilderij ”Het Laatste Avondmaal” door Michelangelo na. Dat hangt in de kapel van De Lichtenberg. Ook produceerde hij een bord met de predikanten die geestelijk verzorger van het zorgcentrum waren. Verder maakte hij miniaturen van de receptie en de de tuinkamer van De Lichtenberg. Hoe hij dat deed, met zijn trillende handen? Ontroerd: „Ik bad altijd of God mijn handen zou sturen.”

Vorig jaar bezocht hij een achterkleindochter in Canada. Hij maakte toen een poppenbedje voor haar. „Prachtig was het dat toen ik stopte met schuren, zij het direct van me overnam. Die handigheid zit blijkbaar in de genen.”