„O Heere, onze Heere, hoe heerlijk is Uw Naam op de ganse aarde.”

Verlang toch naar de hemel, reikhals naar de ontbinding. Zie uit naar die heerlijkheid, daar al het aardse, hoe heerlijk ook, daarmee vergeleken enkel duisternis is.

Hoe gelukkig zijn zij die toegelaten worden om onder de reien van lofzingende engelen en geesten van volmaakte rechtvaardigen zich te bevinden. Zij paren hun stem met die van de gelukzaligen om eeuw uit, eeuw in, altijd en eeuwig daarin te volharden zonder ooit moe te worden!

Deze gedachten zouden ons doen vergeten dat wij op aarde waren. Wat is het een hemel op aarde zó Gods wegen te leren, te horen, te onderzoeken en te verstaan! Gelukkig de ziel die de Heere doet naderen en in Zijn innige gemeenschap binnenlaat en met Hem mag handelen over de dingen van Zijn huisgezin en Koninkrijk.

Gelukkig de ziel die in des Heeren rechterhand tot een gezegend werktuig mag dienen tot voortzetting, verbreiding en bekendmaking van die waarheid. Daartoe is de wereld gemaakt en blijft hij nog staande. Komt, ziet en smaakt! U die het niet weet noch gelooft: u zult het toestemmen. Neem me niet kwalijk dat ik u zo lang ophoud. Ik kon niet gemakkelijk deze zaken overslaan. Toch hebt u maar weinig gehoord in vergelijking met hetgeen de Schrift hiervan zegt. De Heere make Zijn waarheid openbaar aan onze gewetens. Hem zij lof en heerlijkheid tot in eeuwigheid.

David Flud van Giffen,
predikant te Dordrecht

(”De nog verwachte heerlijkheid der Kerk”, 1680)