Nee, toch niet. Het mag waar zijn dat hij praktisch gezien aan het Binnenhof (nog) niets voorstelt, wat Roos uitkraamt wordt in Nederland –onder spraakmakende opinieleiders althans– wél breed gedeeld.

Een serieus politica als minister Schippers (VVD) sprak het onlangs in haar Schoo-lezing nog net niet uit, maar liet daarna wel degelijk blijken dat zij van het religieus geïnspireerde onderwijs af wil. En Elsevier-journalist Gerry van der List schreef recent over „de verwerpelijkheid van gesubsidieerd bijzonder onderwijs”, dat zijns inziens „in strijd is met de scheiding van kerk en staat.”

Die in media en politiek steeds weer terugkerende kritiek is enerzijds begrijpelijk. Als Nederland het enige land ter wereld is dat de bekostiging van zijn onderwijs zo geregeld heeft, is de verleiding groot te denken dat wij het dan wel fout zullen hebben. En bovendien: bevordert zo’n gemixt systeem van openbaar en bijzonder onderwijs niet de segregatie in onze samenleving?

Dat laatste argument is al zo vaak weerlegd, dat het bijna vervelend wordt. Nee, de meeste christelijke scholen blijven niet achter als het gaat om het percentage leerlingen met een andere huidskleur. En afschaffen van het bijzonder onderwijs zal aan het oplossen van het integratieprobleem weinig bijdragen.

Maar waarom dan al die aanvallen op christelijk, joods of islamitisch onderwijs? Kwaadaardigheid? Domheid? Er is in elk geval sprake van tenminste drie denkfouten en misverstanden:

1. Het groeiende gevoel onder het Nederlandse volks dat religie gevaarlijk is. Werd het hebben van een godsdienstige overtuiging in een groot deel van 20e eeuw nog positief gewaardeerd omdat religie gezien werd als dé dragende pijler onder beschaving en moraal, na 11 september 2001 staat niet alleen de islam maar staan alle godsdiensten als staatsgevaarlijk in de beklaagdenbank. Een grove en onterechte generalisatie.

2. Het idee dat er überhaupt neutraal onderwijs bestaat. En dat dit onderwijs zou moeten behelzen dat kinderen worden grootgebracht vanuit een liberaal wereldbeeld en vanuit de veronderstelling dat mensen hun normen en waarden voortdurend zelf kunnen verzinnen en vormgeven.

3. De gedachtenkronkel dat ”de belastingbetaler” ervoor opdraait als kinderen op christelijke scholen ‘geïndoctrineerd’ worden met bijvoorbeeld de scheppingsleer of een Bijbelse kijk op seksualiteit. Terwijl christenen natuurlijk ook belasting betalen –evenveel als niet-christenen–, zodat je net zo goed kunt stellen dat zij in grote lijnen hun eigen onderwijs bekostigen.

Rest de vraag wat tegen al deze denkfouten en misverstanden ondernomen kan worden. Met de critici in debat gaan? Dat in elk geval. De argumenten voor het christelijk onderwijs zijn sterker dan de argumenten tegen, al leert de praktijk dat tegen ideologisch gedram en tegen onderbuikgevoelens niet op te redeneren valt.

Wat nog meer? Een andere optie is critici uitnodigen op christelijke scholen, zodat ze met eigen ogen kunnen zien welke mooie dingen daar gebeuren. Toch heeft ook dat maar een beperkt effect. Een politicus als het SP-Kamerlid Van Dijk is al op vele reformatorische scholen geweest, maar houdt desondanks niet op zijn pijlen erop te richten.

Misschien is nog wel het sterkste argument dat tegen critici ingebracht kan worden, ze te wijzen op wat burgers er zelf van vinden. De onderwijsorganisaties Verus en VGS hebben daar onlangs onderzoek naar laten doen. Van alle ouders bleek 80 procent tevreden tot zeer tevreden over het christelijk onderwijs. Is daarmee de kous eigenlijk niet af?