Onlangs was te lezen hoe reformatorische kinderopvang een gestage groei doormaakt. Zoals gebruikelijk met een kleine vertraging ten opzichte van de rest van de wereld. Ook in eigen kring hebben we het moederschap zover uitgehold dat we meedoen aan het vrijwillig uit huis plaatsen van onze kinderen. Verbijsterend! In een seculiere tijd is het gezin een van de laatste bolwerken waarin een kind beschermd kan worden opgevoed en aan Jezus’ voeten kan worden gebracht. Erkennen ouders hun zware verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat hun gedoopte kinderen, „die in Jezus Christus geheiligd zijn”, niet door de stempelmachine van deze boze wereld worden gestempeld?

De seculiere denkwijze rond zelfontplooiing heeft de Bijbelse begrippen van zelfverloochening en onbaatzuchtige liefde verdrongen. Christenen moeten deze egoïstische liberale denkwijze ontmaskeren en zich niet laten misleiden. Overigens ken ik geen beroep waarvoor méér talenten nodig zijn dan voor het moederschap. Je bent manager, econoom, pedagoog, psycholoog, politieagent en rechter. Méér dan een dagtaak! En, onvoorstelbaar, deze moeders draaien ook op voor het leeuwendeel van het vrijwilligerswerk. Al staan zij in geen enkele database, zij zijn de echte topvrouwen.

In het christelijk onderwijs wordt de ruimte voor Bijbels onderwijs door de overheid sluipenderwijs ingeperkt. Daarover klagen we steen en been. En nu geven we vrijwillig de ruimte in onze gezinnen op. Is dit Gods weg? Straks stelt de overheid steeds strakkere en inhoudelijke eisen aan reformatorische kinderopvang. Dit betekent dat de overheid haar seculiere invloed gaat uitoefenen op de jongste kinderen. Het is onvoorstelbaar dat wij ons met open ogen hierin laten meevoeren. Welke predikanten staan hierbij stil in de prediking? Of tijdens het huisbezoek?

Ondertussen wordt het geweten in slaap gewiegd met de gedachte dat op de kinderopvang voor zoonlief gebeden wordt en een Bijbelverhaaltje gelezen. Althans, als daar de rust en de mankracht voor is. Maar God gaf dit kind bewust aan déze ouders. Hij gaf hun talenten om aan dit kind te besteden. Onze kracht wordt op de eerste plaats gevraagd waar wij geroepen zijn. Wij kunnen onze talenten niet zomaar inzetten waar wij het wenselijk vinden. Geestelijk gezien klopt er niets van als jouw kind even goed een aantal dagen in de week door derden kan worden opgevoed. Kan een professional in de kinderopvang net zoals jij het hart bereiken van jouw kind? Zelfs grootouders kunnen de taak van ouders niet geheel vervangen. Nog afgezien van het feit dat op hun leeftijd daarvoor vaak de benodigde energie ontbreekt.

Maar het koophuis dan? Wie betaalt dat? Lastig. Maar het kan niet zo zijn dat de omvang van de opvoeding wordt bepaald door een vooraf bepaalde levensstandaard. Je kind is geen sluitpost van de begroting. Een kleiner huis of een huurwoning is veel beter als dit ouders meer tijd geeft voor hun kinderen.

In onze samenleving lijden veel kinderen schade vanwege het doorgeschoten individualisme van hun ouders. Tal van jeugdproblemen en criminaliteit zijn het gevolg. De Nederlandse wetgeving omschrijft kinderopvang en gastouderschap als het bedrijfsmatig opvoeden van kinderen. Vertechniseerde liefde dus, hoe lief ook bedoeld. Deze situatie wijst de gereformeerde gezindte op haar taak om aanwezigheid, harmonie en geborgenheid te bieden. Een goed gezin is het halve werk. Zou dit geen krachtig getuigenis naar buiten zijn? Bovendien kunnen we als christenen niet van onze roeping af.

Sprekend over de eindtijd stelt Luther in zijn inleiding op het boek Daniël dat dan de voortgang van het Evangelie alleen nog maar in de gezinnen via de ouders voortgang zal hebben. Die tijd is niet ver weg. Stop daarom het exporteren van de verantwoordelijkheid van ouders. En noem het in ieder geval niet reformatorisch!

Mr. D. J. H. van Dijk, lid van de Eerste Kamer voor de SGP