De vrouwen zouden jarenlang zwaar zijn onderbetaald, wat het bedrijf ruim 6 miljoen extra inkomsten opleverde. Ook leefden de vrouwen volgens het OM onder erbarmelijke omstandigheden, moesten ze werkdagen van vaak meer dan twaalf uur maken, kregen ze slecht en ongezond eten en hadden ze te maken met zware sancties als ze klaagden over hun behandeling.

Volgens het OM was er sprake van een angstcultuur, hadden de Turkse voormannen geen enkel respect voor de vrouwen, was alleen op de wc enige privacy, ook in de gebouwen waarin ze overnachtten, en waren er slechts enkele douches met vaak koud water.

De vrouwen kwamen uit een Poolse regio met een hoge werkloosheid. Ze hadden geen uitzicht op werk, kwamen naar Limburg om geld te verdienen voor kinderen en gezin. Het voortdurend dreigende risico op ontslag en dan met lege handen naar huis gaan was geen optie, en daarmee hadden de leidinggevenden hen in hun macht, aldus het OM.

Voor de financiële man van het bedrijf Ton S. (48) wil het OM 2,5 jaar cel, waarvan zes maanden voorwaardelijk, wegens valsheid in geschrifte. Tegen degene die loonstrookjes zou hebben vervalst, Roy R. (44), eiste het OM 240 uur taakstraf wegens valsheid in geschrifte.

Drie Poolse leidinggevenden (39, 40 en 35 jaar) moeten als het aan het OM ligt 21 en 30 maanden (tweemaal) de cel in voor mensenhandel.

Raadsman Mark Nillesen van V. noemde de eis „buitenproportioneel” en wil vrijspraak. Volgens hem klaagde slechts een klein aantal vrouwen over de werkomstandigheden.