Onder het motto ”Contact!” staan dit jaar de ontmoeting en uitwisseling tussen kinderen en opvoeders centraal. Regionaal en plaatselijk wordt daar op allerlei wijzen aandacht aan besteed. Van een workshop over contact maken met je ongeboren kind tot een stevige lezing over het puberbrein, met alle koffieochtenden en spelmiddagen daartussenin.

Er valt in elk geval genoeg te zeggen over allerlei vormen van contact met onze kinderen. Je huilende baby vertelt jou dat hij honger heeft. Even later krijg je alweer een tevreden lach, al dan niet gepaard gaande met schattige kraaigeluidjes. En jij? Je steekt de grootste verhalen tegen hem af en weet je verzekerd van instemmende aah’s, uhh’s en kgrrr’s. Fijn dat je kleine het zo roerend met je eens is! Geniet er nog maar even van, want…

…voor je het weet, heb je een peuter die steevast overal „nee” op roept. Koppig, driftig en meesterlijk in het manipuleren van ouders en grootouders. Een hele kunst om ook dan in contact te blijven met je kind, zonder de hele dag strijd te voeren. Gelukkig klimt hij nog regelmatig op je schoot om even te knuffelen en je de oren van het hoofd te kletsen in zijn eigen jargon.

Anders wordt dat contact als je je kleuter naar zijn stoeltje brengt en hij de grote wereld van de basisschool instapt! Vanaf nu is alles wat de juf zegt het einde van alle tegenspraak.

En dat is nog maar het begin. Je moet je basisschoolkind steeds meer loslaten. Eenmaal thuis 
kan je kind misschien niet wachten om zijn verhaal over de schooldag te doen. Of misschien moet je 
het er bij jouw kind juist uittrekken. Als ouder weet je zelf wel waar je kind behoefte aan heeft. Een contact­momentje op de rand van het bed kan dan zomaar een verrassend gesprekje opleveren. Soms 
is alleen een knuffel of een aai over z’n bol al voldoende om even met elkaar in verbinding te ko-
men.

Voor pubers gaat er een nieuwe wereld open zodra ze in het bezit zijn van een mobiele telefoon. Ik zit net in mijn eerste kennismaking met deze fase, nu onze oudste naar het voortgezet onderwijs gaat en een mobieltje heeft. Zodra er een scherm in beeld is, hetzij van telefoon of laptop, verliest hij zijn omgeving uit het oog. „Je moet nu stoppen, het is tijd.” Geen reactie. „Hoor je me?” „Hmm…” „Ik wil dat je de tafel dekt. We gaan zo eten.” Een vluchtige blik op de klok. „Nú al?” Weer die onverstoorbare blik op het scherm. In de keuken pak ik mijn telefoon en stuur hem een appje: „Dek de tafel ff.” Tot mijn verrassing hoor ik een stoel verschuiven… Contact!

beeld iStock