Ons aalbessenboompje heeft het begeven. Een paar jaar stond het pal naast de voordeur. Met een beetje geluk haalden we er in de zomer 500 gram besjes af. Als we de vogels voor waren. Het idee dat dit bessen uit eigen tuin waren, compenseerde de bescheiden hoeveelheid helemaal. Vorig jaar bleef de oogst uit. En afgelopen voorjaar was een dood stammetje het enige wat restte van ons bessen­boompje.

Die besjes van eigen teelt aten we natuurlijk het liefst zo op, vers van de boom. Pas na het einde van het boompje ontdekte ik deze yoghurtdessertcake. Hij is ideaal om resten yoghurt op te maken (ik koop heel idealistisch vrijwel alleen yoghurt als toetje, maar wat doe je daarmee als je huis­genoten er geen zin in hebben en de uiterste houdbaarheids­datum al of bijna is verstreken?).

De yoghurttaart is heerlijk met een vulling van appel­blokjes en kaneel, maar voor deze na­zomerdagen vind ik dat net iets te herfstig. De rode bessen maken de toch al frisse cake –waarin ook citroenrasp gaat– nog frisser: een mooi afscheid van de zomer.

Bij dit baksel is het belangrijk dat er veel lucht in het beslag zit. De eieren gaan gesplitst in het beslag, zodat het resultaat nog beter wordt. Om te voorkomen dat de bessen naar de bodem zakken, moeten deze goed droog zijn. Bestrooi ze eventueel met wat bloem.

Het is lekker om de taart bijna koud te serveren (niet gekoeld, dan wordt hij te stevig) met een schep gezoete yoghurt of halfstijf geslagen slagroom. Ik schep het nagerecht trouwens het liefst met een lepel op (dat vind ik toetjes­achtiger), maar voorzichtig in punten snijden kan ook.

Wie liever de variant met appel maakt –aalbessen blijven zuur, ook al zitten ze in een zoet beslag verstopt– kan de taart als warm of lauwwarm nagerecht serveren. Met ijs, vanillesaus of slagroom. Overigens doen onze twee appel­boompjes het dit jaar erg goed, dus de appelvariant komt dit najaar vast op tafel. Voor de zoet-zuurbalans maakt het weinig uit: onze boom levert helaas bepaald niet de zoetste appels.