„Het was onbestaanbaar dat je je ouders weersprak. Laat staan een dienaar van God. Dat kon al helemaal niet. Dus per definitie was alles wat hij deed of zei waar. Dus in huis had hij gewoon macht. Hij was de eerste en enige die tegen mij zei dat ik lief was. Ik heb dat denk ik daarvoor nooit gehoord. En ik wilde heel graag lief zijn. Hij had zoveel macht over mij. Soms zei hij tegen mijn moeder hoe vervelend ik was geweest. Dus dan kreeg ik nog een keer van mijn moeder op mijn falie.

Hij was deel van het gezin. Op schoot zitten. Mijn zus zat ook bij hem op schoot, maar die was er ook zo weer af. Maar die was ook niet zo gehoorzaam en zo lief als ik. Dus ik bleef zitten, wat er ook gebeurde.

Ik was heel lief en heel gehoorzaam en dan ging ik mee zijn kamer in. Daar moest ik dingen doen die grote mensen niet met kleine meisjes moeten doen. En als dat dan gebeurd was, was ik heel slecht. En terwijl ik dit vertel, is er nog steeds verwarring bij mij. Lief zijn heeft er in geresulteerd dat er zulke nare dingen met mij gebeurd zijn.”