De 70-jarige manager was lid van de gezinskamer van de rechtbank in Maidstone, in het Engelse Kent. In maart 2014 was er een kind dat moest worden toegewezen aan adoptieouders. En aan de vragende kant stond een homopaar uit Belfast (Noord-Ierland). De twee collega-juryleden van Page waren geneigd het kind aan de gays toe te wijzen.

Page was daar niet voor. Hij wil er niet alles over zeggen, want gezinszaken zijn geheim. Maar omdat zijn twee medejuryleden hebben geklaagd over zijn opstelling in de zaak, wil hij wel op dit ene aspect ingaan. „In de Verenigde Staten heeft men al langer ervaring met adoptie door homoparen. Het blijkt dat deze kinderen tot de puberteit normaal functioneren, maar dat de kinderen na die periode zware psychische problemen krijgen. Ze komen in ernstige verwarring. Ik vrees dat veel van deze kinderen in de toekomst in moeilijkheden zullen komen.”

Mede op basis van wetenschappelijk onderzoek concludeerde Page dat een kind het best kan opgroeien bij een vader en moeder. „Dat is de normale en natuurlijke omgeving van een kind.”

Mede op grond hiervan adviseerde Page om het kind niet aan de homo’s in Belfast toe te wijzen. Er waren nog andere aspecten, maar daarover wil hij niet spreken. Dat het vragende koppel in Belfast woont, komt ook niet van hem, maar dat bleek in juli 2015 uit parlementaire vragen in het Hogerhuis. Noord-Ierland is momenteel het enige deel in het Verenigd Koninkrijk waar het huwelijk wettelijk is voorbehouden aan een man en een vrouw.

De algemene opdracht die de gezinskamer heeft is helder: handel in het belang van het kind. Dat maakte Pages besluiten altijd eenvoudig. „Als er een keus was tussen het kind in een tehuis houden of toewijzen aan een alleenstaande, werkte ik graag mee aan adoptie door een alleenstaande. In zo’n situatie kon ook adoptie door een homokoppel de beste optie zijn.”

Samen met zijn vrouw heeft Page als pleegouder opgetreden voor kinderen uit tehuizen. Alles is beter dan zulke opvang, concludeerde hij toen. Ook al denkt hij als christen dat Gods model is dat kinderen zowel een vader als een moeder hebben.

Klerk

In de gewraakte kwestie had Page met zijn collega’s een „normale discussie”, zegt Page. „Het was twee tegen één, maar dat is helemaal niet vreemd. Vanuit het belang van het kind meende ik dat deze toewijzing niet moest plaatsvinden.”

Hij was dan ook verbijsterd toen hij na enkele weken later van de klerk te horen kreeg dat hij tijdelijk was geschorst. Zijn medejuryleden hadden geklaagd over zijn opstelling. Hij moest in een hoorzitting zijn opstelling toelichten. Het verwijt was dat hij ander bewijs had gebruikt dan in de zaak zelf voorlag. En dat mag een rechter of een jurylid niet.

Page wijst dit verwijt resoluut van de hand. „Niemand kan in het recht tot een oordeel komen zonder zijn eigen intuïtie, kennis of achtergrond mee te nemen. Daarom zit je ook met zijn drieën, om naar elkaar te luisteren en samen tot een oordeel te komen.”

Hij heeft een voorbeeld: „Moet je iemand van 90 jaar die een kind wil adopteren, ook een kind toewijzen? Ik zou zeggen van niet. Gebruik je dan breder bewijs dan strikt genomen in de zaak voorligt? Of kijk je gewoon zorgvuldig naar de omstandigheden? Een andere vraag is of je een kind zou toewijzen aan een homopaar dat naar Congo wil verhuizen, terwijl je weet dat daar de doodstraf op homoseksualiteit rust.”

Toch weet Page het panel niet te overtuigen. Er volgt een aanbeveling aan de minister van Justitie om hem te ontslaan. Maar de regering besluit anders: Page moet een gelijkheids- en diversiteitstraining volgen, en daarmee moet de kwestie klaar zijn.

Die training bevatte weinig verrassingen. „Ik heb mijn hele leven mensen gelijk behandeld. Ik heb ook altijd gewerkt met homoseksuelen en ben eerlijk met hen omgegaan.”

Daarmee had de zaak kunnen worden afgesloten, maar het liep anders. De kwestie was steeds achter gesloten deuren behandeld, totdat de regering besloot hem een training op te leggen. Dat verscheen ergens in een openbaar stuk en werd opgepikt door de media. Page kreeg te maken met het verwijt van homofobie, en dat weersprak hij in de pers. „Ik heb overal gezegd dat ik al mijn naasten liefheb, ook homoseksuelen. Mijn vrouw en ik hebben zelfs eens een aidspatiënt tot zijn einde verzorgd.”

Zijn optredens in de media kwam Page op nieuwe verwijten te staan. Hij handelde namelijk buiten de perswoordvoerder van het ministerie van Justitie om. Dat zou in strijd zijn met het instructieboek voor magistraten zijn. Page: „Dat klopt niet, want het instructieboek geeft dit alleen als advies. Bovendien stelde het ministerie van Justitie zich op als mijn tegenpartij, en ik zou van die zijde dus nooit een goed advies krijgen.”

Het gevolg was echter dat hij opnieuw werd geschorst en in september 2015 wederom voor een panel moest verschijnen. Tijdens de zitting bleek echter dat hij niet werd gehoord vanwege zijn uitlatingen in de media, maar opnieuw omdat hij in de adoptiekwestie bewijs zou hebben gebruikt dat buiten de zaak lag. Hij zou op basis van vooroordelen hebben gehandeld. Bovendien zou hij de rechterlijke macht in opspraak hebben gebracht en zijn eed hebben gebroken dat hij mensen eerlijk en gelijk behandelt.

In november 2015 bracht het panel voor de tweede keer een advies uit in de zaak-Page: ontslag. In februari volgde de regering dat advies op.

Dat was opvallend, meent Page. De brief kwam vier weken voordat hij 70 werd, het moment waarop hij sowieso moest terugtreden als jurylid. „Men wilde het niet met een sisser laten aflopen, maar beschouwde het als een principiële zaak.”

Homofoob

Page werkte een groot deel van zijn leven in de Britse gezondheidszorg, de National Health Service (NHS). De laatste jaren was hij ook bestuurslid van een plaatselijk tehuis in Kent.

Vanwege de publiciteit rond zijn zaak werd hij daar ook geschorst als bestuurslid. De NHS wil zich niet verbinden met mensen die in de media worden gebrandmerkt als homofoob. Page verwacht dat deze schorsing zal uitlopen op ontslag, maar hij wil het dan wel aanvechten.

Wat is de bedoeling hiervan: dat christenen hun visie op huwelijk en gezin verzwijgen in het openbare leven?

„Daar gaat alles over. Er zijn inmiddels tientallen mensen ontslagen vanwege hun christelijke overtuiging. Alle christenen voelen dat ze onder druk staan. Er zijn heel weinig politici die daarover durven spreken. In de media hoor je er ook weinig over terug. Er is heel veel politieke correctheid.”

Toch zegt premier Cameron in elke paastoespraak dat Groot-Brittannië een christelijk land is waarin ruimte is voor alle overtuigingen.

„En elk jaar wordt daar in kerken over gelachen. Kom op zeg, laat er eens iets van zien. Een verpleegkundige die met een patiënt bidt, wordt ontslagen. Precies zoals iemand die zijn collega een Bijbel geeft. Door het christendom waren we het meest beschaafde land ter wereld. Maar door het verdwijnen van het christendom zijn we hard bezig die beschaving te verliezen.”