Een maand lang bestookten Israël en Hezbollah elkaar in de zomer van 2006. Er is nog altijd discussie over de vraag wie die oorlog nu eigenlijk heeft gewonnen. Hezbollah moest weliswaar enorme verliezen incasseren en er werd aanzienlijke schade aan de Libanese infrastructuur toegebracht. Maar vooraanstaande leden van de Israëlische veiligheidstop verklaarden nadien dat Israël de oorlog had verloren. Niet alle militaire doelstellingen waren bereikt, er waren ernstige operationele fouten gemaakt en Hezbollah had voor het Israëlische leger geen partij moeten zijn.

Hoe het ook zij, Israël is er in elk geval in geslaagd de machtsbalans tijdelijk in zijn voordeel te herstellen, want er is tien jaar lang geen oorlog aan de noordgrens geweest.

Daar staat tegenover dat Hezbollah sinds de Libanonoorlog zijn wapenarsenaal aanzienlijk heeft uitgebreid, vooral met hulp van Iran. Naar schatting beschikt de beweging over 100.000 raketten die elke plek in Israël kunnen treffen. Inclusief de luchthaven Ben Gurion en de kernreactor in Dimona.

Tegelijkertijd heeft Hezbollah momenteel wel iets anders aan zijn hoofd dan een nieuwe oorlog met Israël te beginnen. De beweging strijdt in Syrië zij aan zij met het regeringsleger van president Assad. In dat conflict heeft Hezbollah al enkele duizenden strijders verloren. Anderzijds heeft de oorlog in Syrië Hezbollah enorm veel gevechtservaring opgeleverd. Daar zal Israël in een volgend treffen terdege rekening mee moeten houden.

Hezbollah mag dan momenteel geen belang hebben bij een oorlog met Israël, er is altijd nog de lange arm van broodheer Iran. Enkele maanden geleden verklaarde een commandant van de Iraanse Revolutionaire Garde nog dat Israël binnen acht minuten van de kaart kan worden geveegd, zodra het bevel daartoe wordt gegeven.

Vorige week herhaalde de Iraanse generaal Hossein Salami dat dreigement nog maar eens. Hij voegde eraan toe dat Teheran doorgaat met de voorbereidingen voor zijn eigen versie van de „eindoplossing” voor de Joden. „Als de zionisten één verkeerde beweging maken, zullen alle bezette gebieden worden aangevallen door toegewijde strijders.”

Dat is natuurlijk typisch de spierballentaal van het Midden-Oosten. Maar zeker geen taal die Israël kan negeren, ook al is het al tien jaar lang relatief rustig aan de noordgrens. De geschiedenis heeft geleerd dat conflicten in die regio bijna van de ene dag op de andere kunnen uitbreken.

En over de bedoelingen van Iran ten aanzien van Israël hoeft er al helemaal geen onduidelijkheid te bestaan. Dat geldt overigens voor meer spelers in de regio: Hamas in de Gazastrook, al-Qaida in de Egyptische Sinaïwoestijn en Islamitische Staat in Syrië. Omringd door vijanden.