Het gaat om mensen aan de onderkant van de onderkant van de arbeidsmarkt. „We weten wie ze zijn en wat ze kunnen. Ze zijn laagopgeleid, laaggeletterd, hebben geen startkwalificaties. Hun banen zijn verdrongen door de digitalisering. Zij worden nu al acht jaar geraakt door de financiële crisis, die ze niet hebben veroorzaakt. Ze staan te popelen”, aldus Baldewsingh.

Het probleem is dat de mensen nu weinig perspectief hebben. „ Hun leven is somber, ze zitten jarenlang uitzichtloos op de bank, komen in de schulden. Hoe langer je in zo’n situatie zit, hoe kleiner de kans om er nog uit te komen. We willen hun isolement doorbreken en ze weer laten meedoen aan de samenleving. We willen de onderkant naar boven helpen zonder de bovenkant naar beneden te trekken.”

De mensen gaan vier dagen in de week werken. De vijfde dag krijgen ze begeleiding. Ze verdienen het minimumloon, krijgen ritme en routine, leggen contacten en doen ervaring op. Vrijblijvend is het niet. Wie weigert mee te doen, kan op de uitkering gekort worden.

Het project kost de gemeente „enkele miljoenen euro’s”. Garanties op succes geeft Baldewsingh niet. „Maar als ik het geld en de mensen heb, waarom zou ik het niet doen? Wat moet ik dan? Het geld op de plank dood laten gaan? Mensen in hun situatie laten zitten? We geven deze mensen drie jaar lang zicht op bestaanszekerheid. Je moet mensen mogelijkheden bieden.”

Het project van Baldewsingh is gebaseerd op de melkertbanen uit de jaren negentig. „Stel dat die er niet waren geweest. Dan waren heel veel mensen in de werkloosheid blijven zitten. Ik heb me daar enorm door laten inspireren. Ik hoop dan ook dat andere gemeenten ons zullen volgen.”