Het doet altijd goed om te lezen dat mensen buiten Israël de Joodse staat een warm hart toedragen. Zeker als het om jonge mensen gaat, en helemaal wanneer die jongeren actief zijn binnen een partij als het CDA. Toch zou ik graag drie kanttekeningen willen plaatsen bij de opiniebijdrage ”CDA moet Israël blijven steunen” (RD 21-6).

Allereerst schrijven de auteurs dat het in het Midden-Oosten „ten diepste gaat om een islamitisch-Joods conflict.” Als we het over het Midden-Oosten in het algemeen hebben betreft het inderdaad een voornamelijk religieus conflict, al gaat het veel verder dan ‘de’ islam versus ‘het’ jodendom. Maar als we naar hét conflict tussen Israël en de Palestijnen kijken, zien we dat dat veel meer dan slechts religieus is, en dat we tegenover Israël zowel islamitische als christelijke Palestijnen vinden. Dat geldt zowel voor terroristen (sommige van de meest notoire Palestijnse misdadigers waren Palestijnse christenen) als voor de overgrote meerderheid van onschuldige Palestijnse burgers. Christenen en moslims in de bezette gebieden hebben allemaal te lijden onder de bezetting.

Maaltijd

Een schijnbaar onbenullig voorbeeld uit mijn recente persoonlijke ervaring. Ik ben momenteel druk bezig met het opzetten van een ‘virtueel’ samenwerkingsproject tussen mijn school (Israëlisch, overwegend Joods) en een christelijke school in Ramallah. Na een jaar van online ‘verkenningen’ en één-op-één ontmoetingen aan de Israëlische kant van de Groene Lijn nodigden mijn vrouw en ik mijn collega en zijn gezin onlangs uit voor een maaltijd bij ons thuis. Ongeveer twee uur voordat we hadden afgesproken belde hij me op. De soldaten bij de checkpoint zeiden dat hij en zijn vrouw konden doorrijden, maar dat de twee jonge kinderen geen vergunning hadden om Israël binnen te komen, en dat ze hen dus maar moesten achterlaten. Natuurlijk deden ze dat niet, ze keerden terug naar Ramallah en wisten wel de benodigde vergunning te krijgen.

We hadden uiteindelijk een zeer bijzondere middag samen. Voor mijn kinderen waren onze gasten de eerste Palestijnen ooit die ze niet op het journaal zagen. Voor hun twee zoons waren wij de eerste Israëliërs in hun leven die geen kolonisten of soldaten zijn.

Ik schreef het, het is een onbenullig voorbeeld. Ik weet ook dat de soldaten daar ook voor de veiligheid van mijn gezin en mijzelf staan (onze kinderen zullen te zijner tijd vanzelfsprekend ook alledrie dienst doen in het leger), maar dit minieme incident geeft wel aan hoe absurd dit conflict is; hoe het Israël moreel corrumpeert én hoe het Palestijnen zonder aanziens der religie treft.

Overigens doen de fanatici aan Israëlische zijde (die altijd een belangrijke rol hebben gespeeld bij het bepalen van de pro-nederzettingenagenda van Nethanyahu en zijn regeringen) er net als Hamas en andere islamistische organisaties alles aan om dit conflict –dat naast een religieuze wel degelijk ook een nationale, of nationalistische, én een puur menselijke component heeft– vooral nóg religieuzer te maken.

De acht CDJA’ers stellen verder dat de oorzaak van het conflict het feit is dat de Arabische wereld Israël niet accepteert. Dit geldt al jaren als onzin. Zie bijvoorbeeld het Arabische vredesinitiatief en de vredesverdragen tussen de Joodse staat en Egypte en Jordanië. Het gaat weliswaar om een initiatief waarover nog veel te onderhandelen valt en om vaak koude vredes, maar, om Amos Oz te parafraseren, vrede is eerst en vooral de afwezigheid van oorlog.

Het al in 2002 gelanceerde Arabische vredesinitiatief spreekt over normalisatie in ruil voor een Israëlische terugtrekking uit alle bezette gebieden. Veel deskundigen zien het als dé manier voor Israël om eindelijk door zijn buren erkend en geaccepteerd te worden. Dat de meest stevige oppositie tegen dat voorstel nu juist in Gaza, Teheran, en (West-)Jeruzalem klinkt, is geen toeval.

Boycot

Ten slotte het labelen van producten uit bezet gebied. Het is opvallend maar evenmin toevallig dat nu juist veel Israëlhaters aan de ene kant en rechts-nationalistische Israëliërs en hun buitenlandse sympathisanten aan de andere kant vaak niet of nauwelijks onderscheid lijken te kunnen of willen maken tussen Israël en de nederzettingen. Net zomin als ik BDS-fan ben (er zitten veel onfrisse types in deze boycotbeweging), ontvang ik graag ‘steun’ van Wilders, Jean-Marie Le Pen of Trump. Het plakken van stickers op producten uit bezet gebied –zoals de EU heeft voorgesteld– is echter absoluut niet hetzelfde als een boycot van Israël, en al helemaal niet als ”Koop niet bij Joden”. Eerlijk gezegd, wanneer ikzelf de keus heb tussen twee producten, het ene gemaakt aan deze en het andere aan gene zijde van wat in mijn ogen een grens tussen twee staten zou moeten zijn, kies ik steevast voor het eerste.

Het zou juist goed zijn als werkelijke vrienden van Israël inzien dat een tweestatenoplossing (en dus een duidelijke scheiding tussen Israël en –een groot deel van– de nederzettingen, en een einde aan de bezetting) in Israëls belang is en dat zij dat inzicht met de wereld én met Israël delen.

Steun voor Israël moet weer steun voor Israël worden, en tegelijk geen steun voor het nederzettingenbeleid. Laat men daarvoor pleiten bij het CDA en alle andere pro-Israëlpartijen.

De auteur is historicus en leraar Engels aan het Leo Baeck Education Center in Haifa. In 1995 emigreerde hij naar Israël.