Het laatste levensteken van Christiaan Wilson (35) uit Amsterdam dateert van zondag 15 mei. Zijn moeder: „Hij was naar Nepal gegaan om de Dhaulagiri in de Himalaya te beklimmen. Na die dag is er niets meer van hem gehoord. Niemand weet wat er is gebeurd.”

Moeder Wilson kent haar zoon, in het dagelijks leven fysio­therapeut, als een ervaren bergbeklimmer. „Hij is een avonturier, een ondernemende man. Altijd geweest. Als jongen ging hij al mountainbiken, reddingzwemmen, abseilen. Maar hij is ook voorzichtig. Hij zal geen onnodige risico’s nemen. Anderen die hem goed kennen, zeggen: Als er één veilig kan berg beklimmen, dan is het Christiaan.”

Bagage

Vaststaat dat haar zoon in Nepal alweer aan de afdaling bezig was. „Hij zou klimmen tot 5200 meter. Of hij zover gekomen is, weet ik niet. Hij had een deel van z’n bagage achtergelaten in een hostel in een dorp onder aan de berg, maar hij heeft z’n spullen niet opgehaald. Op 25 mei zou hij per vliegtuig doorreizen naar Hongkong. Hij is niet ingecheckt. Dat is alles wat we over hem weten.”

Er wordt intensief naar Christiaan gezocht, zegt zijn moeder. „Met speurhonden, met helikopters. Misschien is hij gevallen, ligt hij ergens, heeft hij een gebroken been, is hij buiten bewustzijn. Of misschien is hij opgevangen door een Nepalese hutbewoner die nu voor hem zorgt, maar geen contact met de buitenwereld kan leggen. Dat is een mooie gedachte. Ik heb er steun aan.”

Een crisisteam onder leiding van haar oudste zoon, Pieter, doet „al het mogelijke” om iets over Christiaan, die alleenstaand is, te weten te komen. „Het team bestaat uit vrienden. Vijf zijn er op dit moment in Nepal. Om te zoeken. Om mensen te spreken in de hoop dat het tips oplevert. Om luchtfoto’s van de omgeving te laten maken. En om satellietbeelden te bekijken. Dat kost veel geld. Ze hebben 58.000 euro nodig. Daarom zijn ze een actie op Facebook gestart. Bijna 54.000 euro is binnen. Het geld komt overal vandaan.”

Wilson, sinds dertig jaar weduwe, beleeft de dagen als een nachtmerrie. „M’n hoofd zit boordevol informatie en prikkels. M’n gedachten schieten alle kanten uit. Noodzakelijke dingen als boodschappen doen ervaar ik als bizar. Ik weet niet wat ik meemaak. Een ergere pijn vanbinnen heb ik nooit eerder gevoeld. Wonderlijk genoeg slaap ik goed; het is haast gênant om te zeggen. Maar elke morgen om 5.00 uur word ik wakker. Dan kijk ik direct of er nieuws over Christiaan is.”

Kracht

Wilson, die in het verleden de kerk van de Nazarener in Amersfoort bezocht, put kracht uit haar geloof. „God, onze hemelse Vader, weet van Christiaan af. Hij doet het niet verkeerd. Ongelooflijk veel mensen bidden voor mijn zoon. In het hele land. Soms denk ik: Heer, waarom laat U Zich niet verbidden? Zoals bij Mozes, toen U het volk Israël wilde verdelgen. U bent toch nog Dezelfde? Iemand vroeg: Ben je boos op God? Ik zei: Welnee, waarom zou ik? God heeft hier niet de schuld van.” Wilson wil er niet aan denken dat haar zoon misschien niet meer leeft. „Die gedachte duw ik weg. Zolang er hoop is, is er leven. Iemand verdwijnt toch niet zomaar van de aardbodem?”