Coreina Pleizier, 43, uit Genemuiden: „Ik ben een nakomertje. Mijn zus en ik schelen 17 jaar. We zijn met ons tweeën. Ik was een verrassing voor mijn ouders. Zij waren 36 en 40 toen ik kwam. Toen ik jong was, vond ik het niet leuk, want ik ben alleen opgegroeid. Mijn zus trouwde toen ik één was. Ik was twee en al tante. Drie jaar later kwam m’n tweede neefje. Zij waren als broertjes voor mij.

Mijn zus moederde graag over mij. Dat vond ik niet leuk. Ik heb dat gezegd toen ik 15 was. Sindsdien gaat het goed tussen ons. Ze is inmiddels oma. Haar kleindochter is 2 jaar jonger dan mijn jongste zoon.”

Corrie Herweijer, 14, uit Dirksland: „Wat? Was je broer al 22 toen jij geboren werd? Sjonge, hij had je vader kunnen zijn. Inderdaad, maar hij is dan ook wel de oudste, hè? Zo gaat het nogal eens, als er naar ons gevraagd wordt. Ik ben geboren op 11 april 2002. Ik ben nummer negen in de rij. Onlangs ben ik 14 jaar geworden. Ik scheel ruim 8,5 jaar met Anja, de zus boven mij.

Het leek mijn klasgenoten erg vervelend, om een achteraankomertje te zijn. Want dan had je niemand om mee te spelen! En ja, hoe oud mijn vader en moeder dan wel niet zijn, als mijn broer al zou oud is? Nou, mijn vader is 58 jaar en mijn moeder is 55. Net zo oud als de opa en oma van sommige klasgenoten. Is dat erg? Nou, ik zou echt niet weten waarom.

Even voor de duidelijkheid: ik heb drie broers en vijf zussen, in de leeftijd van 36 tot 22 jaar. Ik heb ook twee schoonzussen. De ene is 37 en de andere is 31 jaar.”

Ukkie

„Een nakomertje zijn, is dat erg? Nou, laat ik maar direct duidelijk zijn: nee! Nadelen heb ik er nog niet van ondervonden, wel voordelen. Doordat ik oudere broers en zussen heb, was ik als ukkie van vijf al tante. Ik vond het wel deftig klinken: tante Corrie.

En ja, ik was natuurlijk supertrots op mijn nichtje Sjanne. Als ze kwam, dan vond ik dat geweldig. Zij mocht bij ons op de schommel. Daar heb ik heel wat kinderliedjes met haar gezongen. Ik was natuurlijk helemaal blij als ze dan mee ging zingen, of woordjes ging zeggen, of mijn naam. Dat was natuurlijk het leukst.

Soms vroegen kinderen uit mijn klas weleens of ik het niet erg vond dat ik geen kleine broertjes of zusjes had. En of ik het niet jammer vond dat mijn zus ruim acht jaar ouder is. Dan heb je toch niemand om mee te spelen? Ja, dat zou je kunnen denken. Maar ik ben nooit aandacht tekort gekomen.

Ik ging gewoon met mijn vader ”puntenslijpertje verstoppen” doen. Of ik mocht mijn moeder helpen met plinten stoffen, met een echte stofkwast. Prachtig vond ik dat. Of ik vermaakte gewoon mezelf. Ik speelde vaak schooltje. Er waren altijd wel denkbeeldige kinderen aanwezig, waar ik namen voor verzon. Als juf gaf ik ze natuurlijk ook af en toe straf.”

Gek op ze

„Toen mijn nichtje wat ouder werd, kon ik natuurlijk met haar gaan spelen. Inmiddels heeft mijn broer Pieter (34) vier kinderen: Sjanne (9), Marlien (7), Hendrik (5) en Marc (2). Mijn oudste broer André (36) heeft een meisje van ruim een jaar: Anna. Zij hoopt er begin juni een broertje of zusje bij te krijgen.

Ik ben gek op ze, op allemaal. Het is heerlijk om ze te zien spelen (”doe je ook mee, tante Corrie?” of om ze mee te laten helpen in de keuken. Daar ben ik vaak te vinden, omdat bakken mijn hobby is. Ze zijn dan helemaal trots als ze dan mee mogen helpen.

De andere ooms en tantes van mijn nichtjes en neefjes zijn veel ouder dan ik. Die spreken ze dan ook keurig aan met ”u”. Toen mijn nichtje op een dag vroeg: Ben jij u?, heb ik maar gezegd dat ik gewoon ”jij” blijf. Die vijf jaartjes verschil met de oudste.

De jongste, Anna, heb ik in de kerk mogen brengen toen ze gedoopt werd door ds. C. van Ruitenburg. Eerst dacht ik dat ik het niet echt bijzonder zou vinden om dat te doen. Maar toen ik de kerk in liep, toen voelde ik me toch écht de trotse tante.”

Nieuwsgierig

„Mijn broers en zussen zijn altijd bereid om me wat te leren. Vroeger al leerden ze me van alles. Poffertjes bakken en deeg kneden voor de appeltaart, of hoe ik netjes moest kleuren. Ze hadden bijna altijd een antwoord op mijn vele vragen.

En ik was nogal nieuwsgierig, weet je. Ik wilde altijd het naadje van de kous weten. Als er een woord viel aan tafel, wanneer iemand iets vertelde over zijn of haar werk (bij de meesten in de medische sector), dan wilde ik altijd weten wat al die vreemde woorden betekenden. Geduldig werd dat dan uitgelegd. Erg handig, al die kennis!

Ook wilden mijn broers en zussen me altijd wel helpen. En nog! Broers die banden plakken of zussen die advies geven bij het maken van een taart. Ook voor mijn huiswerk zijn ze onmisbaar. Hendrik (28) controleert mijn Engelse verslagen of verhalen, Machteld (26) bedenkt iets voor het vak tekenen, Ingrid (24) vindt meestal wel even tijd om mijn natuurkunde, scheikunde, aardrijkskunde of geschiedenis te overhoren en Anja (22) probeert elke keer weer om die lastige wiskundesommen uit te leggen die ik maar niet snap.

Zelfs mijn op-zichzelf-wonende zussen helpen op afstand mee: Evelien (33) bedenkt weleens een onderwerp voor mijn werkstuk of haalt de fouten uit een werkstuk en Jannet (31) typt even dat stuk voor me in het werkstuk waar ik mee vastliep. Altijd handig, van die broers en zussen met veel ervaring. Ik kan ze niet missen. Niet één.”

Eindeloos

„Over die uithuizige zussen gesproken: In de vakantie is het heerlijk om eens bij je zus te logeren. Gezellig samen eindeloze gesprekken voeren die je nóóit zou voeren als iedereen er bij was. Of eens lekker samen iets ondernemen of gewoon helpen in het huisje van je zus. Heerlijk, om eens een paar dagen bij hen in Wolphaartsdijk of ’s-Gravendeel te zijn, in plaats van thuis in Dirksland.

Ik heb –gelukkig mag ik ze nog hebben!– heel lieve ouders. Echt. Daarom probeer ik meestal naar hun wijze raad te luisteren. Als ze zeggen dat ik iets niet mag doen, of als ik iets juist wel moet doen. Wat zij zelf van een achteraankomertje vinden? Nou, ik geloof dat ze er niet onder gebukt gaan, hoor! Ze zijn in elk geval heel goed voor ons allemaal. Ook voor mij. Ja, soms word ik zelfs weleens een beetje verwend.

Toen ik klein was –ik was nog maar zo’n jaar of vijf– ging pa met mij alleen vissen. Dat werd een soort traditie: in de zomervakantie gingen we vissen. Pa deed dan de worm aan de haak en ik trok de vissen op de kant. Super!”

Mee-opvoeden

„Maar is er dan helemaal niets negatiefs te bedenken om een nakomertje te zijn? Nee, eigenlijk niet. Nou ja… soms, soms lijkt het wel of ik heel veel vaders en moeders heb. Dan willen ze me een beetje mee-opvoeden. Corrie, je haar zit slordig. Corrie, niet zoveel hagelslag eten. Corrie, moet je nog niet naar bed? Lief bedoeld hoor, maar ik luister gewoon maar naar m’n ouders.”

Annemarie Barendswaard, 38, uit Rotterdam: „Ik scheel maar 7,5 jaar met mijn broer boven mij, maar ik heb zelf ook een nakomer (bijna 9 jaar ertussen) en zie nu dus een heel andere kant van het nakomer zijn.

Zelf vond ik het nooit zo leuk om nakomer te zijn, maar ik vind het geweldig om een nakomer te hebben. Ook zie ik dat het negatieve gevoel dat ik had over het nakomer zijn niet altijd hoeft te kloppen.

Ik had bijvoorbeeld het gevoel dat de vier kinderen boven mij het altijd gezellig samen hadden en dat ik maar alleen was. Nu zie ik dat mijn oudste vier kinderen ook gezellig met onze jongste omgaan.

Zo zal het vroeger bij mij ook gegaan zijn, maar dát kan ik me dan niet herinneren. Nu zie ik dat het anders geweest zal zijn dan mijn herinnering.”