Op een oorlog die al ruim vijf jaar duurt, zijn twee etmalen natuurlijk een druppel op een gloeiende plaat. Maar voor de bevolking van Aleppo vormen die 48 uur een broodnodige adempauze in een lange lijdensweg van dood en verderf.

Bovendien passen die tijdelijke bestanden in een bredere poging om een definitief einde aan het geweld in Syrië te maken. Ook in andere steden in het land legden de strijdende partijen tijdelijk de wapens neer, zij het dat enkele radicale groeperingen van het bestand werden uitgesloten.

De bestanden moeten de weg vrijmaken voor serieus vredesoverleg in het Zwitserse Genève. Daar werden al een en andermaal pogingen ondernomen om over een einde aan de oorlog te praten, maar die strandden doorgaans binnen enkele dagen – en soms binnen een paar uur.

De grote vraag is of de huidige tijdelijke gevechtspauze inderdaad de opmaat vormt voor een vorm van een vredesregeling. Het lijkt zo langzamerhand weleens tijd. Een groot deel van Syrië ligt in puin. Miljoenen mensen zijn het land ontvlucht en nog eens miljoenen zijn intern van huis en haard verdreven.

Ook al zouden de wapens per direct overal zwijgen, dan is het nog maar de vraag of het geteisterde land er ooit weer bovenop zal komen. Daar zal in elk geval forse internationale hulp voor nodig zijn. Het is te hopen dat de landen die nu hun bommenwerpers naar Syrië hebben gestuurd, ook dan met geld over de brug zullen komen.

Zover is het helaas echter nog niet. Het staakt-het-vuren dat her en der werd afgesproken is nog altijd tijdelijk. En vrijdag voerden rebellen nog een grootscheepse aanval op posities van het regeringsleger ten zuidwesten van Aleppo uit.

Het grote probleem is de motivatie van de strijdende partijen. Het regeringsleger wil koste wat kost de Syrische president Bashar al-Assad in het zadel houden. Het weet zich daarbij gesteund door de Russen. Het Westen ziet Assad liever van het toneel verdwijnen, maar heeft nog weinig ideeën over de toekomst.

De motivatie van de rebellen is divers. Islamitische Staat strijdt voor een islamitisch kalifaat in het Midden-Oosten. Daarin is geen plaats voor Assad. Andere groeperingen vinden Assad te seculier of hebben moeite met zijn dictatoriale manier van regeren. Maar hoe dan ook moet de Syrische president volgens hen het veld ruimen.

Het ziet ernaar uit dat dat voorlopig niet gaat gebeuren. En dus is het te hopen dat de strijdende partijen in Syrië nu eindelijk eens prioriteit geven aan het lenigen van de nood van de Syrische bevolking, die al vijf jaar onder afschuwelijk geweld gebukt gaat.

Op die barmhartigheid is nog geen van de kemp­hanen de afgelopen tijd betrapt. En dus lijkt een oplossing voor het Syrische conflict nog ver weg. Maar elk tijdelijk bestand is er tenminste één – en alles is beter dan niets.