De vrouw van cabaretier Freek de Jonge en dochter van de joodse scenarioschrijver Eli Asser vertelt over wat het maken van de documentaire ”Verlies niet de moed” met haar heeft gedaan. „Ik zit naast mijn negentigjarige vader aan tafel in zijn woonkamer in Amsterdam. We gaan proberen te praten over pijnlijke gebeurtenissen die hij zijn hele leven verzwegen heeft. Twee camera’s staan op ons gericht. Ik werk aan een documentaire naar aanleiding van een doos die plotseling opdook bij de verhuizing van mijn vader. Door die vondst, het bleek het archief van mijn oudtante, was ik voor het eerst in mijn familiegeschiedenis geïnteresseerd geraakt.”

Het is een geschiedenis van veel verlies in de Tweede Wereldoorlog. Terwijl ze de documentaire draait, neemt de film steeds meer bezit van haar. Ze schrikt ’s nachts soms wakker van gebeurtenissen uit het verleden van haar vader. Zo ontdekt ze onder meer naar wie ze is vernoemd: een klasgenote van haar vader, Hella Simonis. „In het weeshuis waar ze werkte had ze ongeveer vijftig joodse kinderen onder haar hoede. Toen deze kinderen in 1943 gedeporteerd werden, is ze vrijwillig meegegaan. Allen zijn in Sobibor vergast.”

Aan de hand van verschillende voorbeelden geeft ze beeld aan de pijn die verlies met zich meebrengt.