In het breedste veld ooit bij de Republikeinen claimde Ted Cruz de ‘outsider’ politicus te zijn. Hij was dan wel senator van Texas, maar had in zijn korte loopbaan in Washington DC zich altijd met hand en tand verzet tegen de gevestigde orde. Hij was de man die de woede van kiezers begreep en iemand die verandering kon brengen.

Alles liep anders dan verwacht. Eén man zette de wereld op zijn kop: Donald Trump. Waar veel kandidaten Trump aanvielen in de hoop zijn campagne op te blazen, zag Cruz in dat dat politieke kamikaze was. En hij had gelijk. Bush, Rubio, één voor één vlogen zij uit de bocht. Cruz daarentegen koos voor een vernuftige strategie: hij ging een vriendschap aan met Trump. Twee voordelen: hij werd geen schietschijf én hij hoopte op Trump-kiezers mocht Trump toch imploderen.

Die strategie leek te werken. In het najaar van 2015 werd hij nauwelijks aangevallen. Hij kreeg de kans om zijn campagne rustig op te bouwen: hij opende hier en daar campagnepanden, wierf veel vrijwilligers en steeg gestaag in de peilingen. Hij werd daarmee een serieuze underdog vlak voor de start van de voorverkiezingen.

Met een glorieuze winst in Iowa, de allereerste staat, stond Cruz’ naam definitief in inkt geschreven. Cruz trok vooral de christelijke conservatieve kiezers aan, een harde kern in de Republikeinse partij. Hij won met hen een aantal staten, waaronder een grote klapper: zijn thuisstaat Texas op Super Tuesday. Maar voor de nominatie bleek dat niet genoeg.

Net als andere kandidaten in voorgaande jaren, zoals Huckabee en Santorum, was het winnen van de evangelische kiezers niet voldoende. Cruz won aan aantal (kleine) staten, maar trok telkens weer aan het kortste eind in staten waar het er echt om ging. In grote staten als Florida, New York en Pennsylvania kwam Cruz niet eens in de buurt. De achterstand op Trump werd groter en groter.

Even leek het er op dat Cruz voldoende tegenstand kon bieden om Trump van de nominatie af te houden. De laatste weken vestigde hij zijn hoop op een contested convention. Hij hoopte dat de partij, uit angst voor Trump, hem zou kiezen als kandidaat tijdens een chaotische partijconventie. Maar het werd een gevecht tegen de klok.

Na verpletterende zeges van Trump in New York, Pennsylvania en Maryland (en andere staten), probeerde Cruz wanhopig vast te houden aan de laatste strohalm: de conservatieve staat Indiana. In wanhoop gedreven door slechte peilingen sloot Cruz een verbond met tegenstander John Kasich om Trump tegen te houden. En in een opvallende move presenteerde hij Carly Fiorina als zijn mogelijke running mate. Maar het hielp allemaal niet meer. Trump versloeg Cruz dinsdag genadeloos in Indiana.

Hoewel het theoretisch nog mogelijk was Cruz om een contested convention af te dwingen waren zijn kansen minder dan minimaal. Cruz moet aan zijn toekomst denken; met zijn 44 jaar kan hij nog een lange carrière tegemoet gaan. Misschien kan hij het nog een keer proberen over acht jaar (of misschien zelfs vier jaar als de Republikeinen verliezen in november). Door door te gaan, had Cruz wel eens belangrijke schepen kunnen verbranden. Cruz is intelligent genoeg om dat niet te doen.

Nu Trump’s grootste tegenstander het veld heeft geruimd, is The Donald zo goed als zeker van de nominatie. Hij heeft nog geen meerderheid, maar zonder Ted Cruz op het stemformulier is dat slechts een kwestie van tijd.

VerkiezingenVS.com