Deze week veroordeelde de rechtbank in Lelystad een achttienjarige asielzoeker tot een taakstraf wegens aanranding. Er zijn nogal wat Kamerleden die vinden dat ook in zo’n geval het verblijfsrecht moet worden ingetrokken.

Dijkhoff benadrukte dat hij de grens al naar beneden heeft bijgesteld: van asielzoekers die veroordeeld zijn tot een celstraf van zes maanden of meer kan de verblijfsvergunning worden afgenomen. Eerder lag die grens hoger. En Dijkhoff heeft al eerder gezegd dat de „lat nog wel iets lager kan.”

VVD en CDA in de Tweede Kamer vinden dat mensen die veroordeeld zijn voor aanranding hun recht op verblijf hebben verspeeld. Volgens de PVV moeten asielzoekers na elk misdrijf worden uitgezet en de PvdA vindt dat zedendelicten door asielzoekers „sneller consequenties moeten hebben voor de verblijfsvergunning.”

De meningen liggen dus verdeeld, maar duidelijk is wel dat het inmiddels geen taboe meer is om te praten over mogelijke uitzetting van asielzoekers die zich in ons land schuldig maken aan het overtreden van de wet. Het kan ook niet zo zijn dat ons land mensen veiligheid wil bieden, terwijl zij er vervolgens voor zorgen dat de onveiligheid in ons land toeneemt.

Ook bij deze kwesties moeten we echter niet vervallen in borrelpraat. Een ééndimensionale oplossing is meestal geen oplossing. Nederland is een rechtsstaat, waarin de rechter een straf oplegt, en niet een Kamerlid of een minister. Op die rechtsstaat moeten we zuinig zijn.

Tegelijk is het duidelijk dat we hier een punt raken dat van grote invloed is op de discussie over de opvang van vluchtelingen. Tal van Nederlanders willen mensen in nood echt wel helpen. Maar ze willen zich vervolgens niet onveilig hoeven te voelen in hun eigen land. Soms is een misstap van één asielzoeker al genoeg om in het geweer te komen tegen álle asielzoekers. Zeker als die misstap vervolgens zonder ingrijpende gevolgen blijft voor de dader.

De lat kan volgens Dijkhoff nog wel wat lager. Dat kan hij zeker. In het geval van zedendelinquenten kan zelfs de vraag gesteld worden of er wel een lat moet zijn. Zowel voor het slachtoffer als voor de omgeving is een aanranding of een verkrachting zo ernstig dat het heel goed is om de consequentie van dit gedrag heel duidelijk te doen zijn: uitzetting.

Het is zeker niet ondenkbaar dat bij duidelijke regels ten aanzien van uitzetting van asielzoekers die zich misdragen, de weerstand tegen de opvang van vluchtelingen op veel plaatsen afneemt. Het straffen van de slechten zal uiteindelijk in het voordeel werken van de goeden. En dat is zowel winst voor Nederlanders die zich dan weer veilig voelen in hun eigen land als voor de goedwillende asielzoekers die veiligheid en bescherming zoeken in ons land.