„Joh”, zeiden zijn vrienden tegen Lennard Leijdekkers, „dat wisten wij helemaal niet.” Het was september 2015. Enkele dagen daarvoor zond het tv-programma Nieuwsuur een reportage uit over mbo-studenten die in het nauw waren geraakt vanwege een krappe beurs. Sommigen van hen, zo wisten de programmamakers, hadden zelfs schulden en moesten aankloppen bij SchuldHulpMaatje. Zonder de hulp van een buddy zagen ze er geen gat meer in. Het perspectief in de documentaire versprong en daar kwam Leijdekkers in beeld.

Aan het ROC Nova College in Haarlem had hij eerst een mbo-opleiding beveiliging gedaan. Daarna probeerde hij er zijn havodiploma te halen. Hij leek kortom een gewone scholier van 18. De werkelijkheid was iets genuanceerder. Leijdekkers stond diep in het rood. „Door een misverstand bleek ik de huur voor mijn kamer een tijdlang naar een verkeerde rekening te hebben overgemaakt. Mijn huisbaas had daar echter geen boodschap aan. Uit vrees op straat te worden gezet, trof ik een betalingsregeling en nam ik twee bijbanen. Patat bakken bij de McDonald’s, vliegtuigen schoonmaken op Schiphol.

Maandenlang leefde ik op water, brood en rijst en werkte ik 120 uur per week. Dat is me opgebroken. Ik begon mezelf te verwaarlozen en kreeg lichamelijke klachten. Als ik me nog naar school kon slepen, viel ik onder de les bijna in slaap.”

Bezorgde docenten brachten Leijdekkers in contact met het schoolmaatschappelijk werk. Daarvandaan volgde een doorverwijzing naar Stem in de stad; een diaconale organisatie en in Haarlem de vaste partner van SchuldHulpMaatje. „Ik kreeg Hanneke als buddy; een dame van in de vijftig. Ze had mijn tante kunnen zijn. Bij haar eerste bezoek bracht ze een boodschappentas mee, met een blik bruine bonen, een pot appelmoes, een potje notenpasta, en een ontbijtkoek. Toen ik dat allemaal zag, heb ik tien minuten gehuild.

Doorgaan met aflossen en een traject ingaan bij SchuldHulpMaatje om de boel weer op de rails te krijgen; voor mij hoefde het eigenlijk niet meer. Door de eentonige cadans van werken, aflossen, werken en aflossen, dreigde ik in een negatieve spiraal te belanden. Hanneke heeft mij daar op tijd uit gehaald.”

Wat zeiden Leijdekkers vrienden nog meer toen ze de documentaire hadden gezien? „Ze zeiden: Joh, had alles gewoon verteld. Ik snap dat wel, maar soms heb je een betrokken buitenstaander nodig die een arm om je schouder slaat. Het is me nog niet gelukt de havo te halen, maar in de beveiligingsbranche verdien ik nu een goede boterham. Én, door SchuldHulpMaatje weet ik hoe ik zuinig moet leven. Mijn financiële situatie is rianter dan ooit.”

Leijdekkers vertelt zijn verhaal om duidelijk te maken dat schulden maken soms een kwestie kan zijn van „botte pech. Een tegenslag waar je niet goed mee omgaat, is soms genoeg. Daarom zijn er docenten nodig die alert zijn. Of buddy’s van SchuldHulpMaatje die willen helpen. Zulke mensen maakten bij mij het verschil.”