Na bijna vijftien jaar stopt C. W. van Haaften (73) met zijn werk als hulpevangelist voor het deputaatschap voor de evangelisatie van de Gereformeerde Gemeenten. „Het is goed om te stoppen voordat ik versleten ben, hoewel, ik zou ook zomaar weer geneigd zijn ergens anders iets nieuws te beginnen.”

Tot aan zijn pensionering in 2002 was Van Haaften werkzaam bij het Reformatorisch Dagblad, eerst als advertentieverkoper, later als hoofd inspectie. Ook toen al was hij onderweg veel met mensen in gesprek over het Evangelie.

„Door mijn eigen verleden als kerkverlater heb ik me altijd aangetrokken gevoeld tot randkerkelijken en tot mensen die nooit meer naar de kerk gingen. In mijn jonge jaren heb ik zelf God de rug toegekeerd, maar Hij heeft mij genadig teruggeroepen. Dat leven in de wereld, een leven zonder God, dat kende ik als geen ander. En daarom wilde ik tegen iedereen zeggen dat je met zo’n leven eeuwig fout uitkomt. Dat zat gewoon in mij. Zulke mensen wilde ik helpen, niet met een zak geld, maar met een luisterend oor, met een eenvoudig woord uit de Bijbel.”

Roeping

In 2004 werd Van Haaften benoemd als hulpevangelist voor de nieuwe evangelisatiepost De Hoeksteen in Leidsche Rijn. „Voor mij was dat een gebedsverhoring, het was echt een roeping, ik mocht geloven dat het de Heere was Die mij riep. Vele jaren eerder had de Heere me al eens bepaald bij de tekst uit Spreuken 24:11: „Red degenen, die ter dood gegrepen zijn, want zij wankelen ter doding, zo gij u onthoudt.”

Van Haaften trok langs de huizen, deur na deur, straat na straat, overhandigde folders en Levensbronnen, sprak met mensen over de Bijbel en over de noodzaak van het geloof. Soms leidde hij op zaterdagavonden appelavonden en Bijbelcursussen.

„Er is een ontembare drang in mij om mensen bekend te maken met de Bijbel. En met het feit dat er twee soorten eindbestemmingen zijn, dat er twee wegen zijn. Het is eeuwig hemel of eeuwig hel, eeuwig goed of eeuwig niet goed. Dat moest ik vertellen aan iedereen die het maar horen wilde. Heel veel Nederlanders weten niet eens dat ze een ziel voor de eeuwigheid hebben.”

Leidsche Rijn is een multiculturele slaapstad, zegt Van Haaften. „Daar wonen 80.000 mensen. Maar er loopt niemand op straat. Er is ook geen centrum. Mensen gaan niet winkelen, maar gauw even boodschappen doen, om vervolgens weer te verdwijnen.”

Bewijzen en geloven

Velen in Leidsche Rijn zeiden tegen Van Haaften: „God bestaat niet. Kunt u bewijzen dat Hij er is?” „Dan zei ik: „Meneer, mevrouw, dat hoef ik niet te bewijzen, want ik geloof het. En dus weet ik het zeker. Nu verlang ik zo dat u dat ook gaat geloven.””

Wat was de vrucht op het werk, was er ook zegen op?

„Dat weet God. Hij weet ervan. Dat is mij genoeg. En dat is ook mijn troost. De Heere heeft nooit tegen mij gezegd: „Kees, je moet honderd mensen bekeren”, maar: „Je moet de boodschap brengen, de boodschap van de twee wegen.” Het moet tegen de mensen gezegd worden dat ze nog zalig kunnen worden. Alleen dan gaat het goed. Hoelang gaat het dan goed? Duizend jaar? Nee, altijd, voor eeuwig.”

C. W. van Haaften

C. W. van Haaften (1942) raakte in 2002 bij het evangelisatiewerk van de Gereformeerde Gemeenten betrokken toen hij zijn werk als inspecteur bij het Reformatorisch Dagblad afbouwde.

In september 2004 begon hij als vrijwillig hulpevangelist voor de Utrechtse nieuwbouwwijk Leidsche Rijn, de grootste nieuwbouwlocatie van Nederland. Leidsche Rijn is een Vinex-wijk die moet uitgroeien tot 100.000 inwoners. In de beginjaren was er geen enkele kerk. Het inloophuis de Hoeksteen (Monarchvlinderlaan) van de Gereformeerde Gemeenten werd in 2003 de eerste kerkelijke ontmoetingsruimte. Daar gaf Van Haaften Bijbelles. In april neemt hij afscheid.