Schippers schreef dat dinsdag aan de Tweede Kamer, in antwoord op vragen van CU en SGP.

In de documentaire werden diverse patiënten gevolgd met een stervenswens die uiteindelijk werd ingewilligd door artsen van de kliniek. Een van de patiënten kampte met ouderdomskwalen en gaf aan te lijden aan een voltooid leven. Een andere leed aan een complexe vorm van dementie, waardoor haar wilsbekwaamheid was aangetast.

Deskundigen uitten na de uitzending hun zorg. Zij vroegen zich af hoe de artsen de toetsingscommissies ervan hadden kunnen overtuigen dat de patiënten uitzichtloos en ondraaglijk leden, én vrijwillig en weloverwogen om euthanasie vroegen. In reactie daarop benadrukt Schippers dat de documentaire slechts een deel van de situatie en van de door de betrokken artsen gevolgde procedure in beeld bracht. De commissies hebben zich volgens haar aan de hand van de dossiers een volledig beeld kunnen vormen van hun optreden, en dat vervolgens voldoende zorgvuldig geacht.

Dat artsen van de kliniek euthanasie uitvoeren bij patiënten met wie zij geen behandelrelatie hebben, ziet Schippers niet als problematisch. Er is volgens haar namelijk wel sprake van een vertrouwensrelatie. „Deze blijkt voldoende basis te geven voor een zorgvuldige afweging zoals die hoort bij een euthanasieverzoek”, aldus de brief.