In Nederland kampen 1,5 miljoen mensen met gehoorproblemen. Slechthorende kinderen vormen een extra kwetsbare groep, omdat ze door de gehoorbeperking een achterstand in hun ontwikkeling kunnen oplopen. Het VUmc en de Vrije Universiteit hebben vandaag in Amsterdam een centrum geopend ter ondersteuning van deze kinderen.

Frederique groeit op als een gewoon meisje. Vrolijk, spontaan. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Af en toe is er onderlinge onenigheid. Met haar ouders, haar broer en zus, met kinderen in de klas. Niets bijzonders. Want waar komt dat níét voor?

Langzaam maar zeker krijgt Frederique een andere klank in haar stem. „Ze ging heel nasaal, door haar neus praten”, vertelt moeder Eibertina Hazeleger (42). „Qua spraak ging ze ook achteruit.” Haar ouders hebben echter nog niets in de gaten.

Het aantal misverstanden door miscommunicatie stapelt zich op. „Soms zou er een vriendin komen spelen, maar die kwam niet opdagen. Want Frederique had niet gehoord dat het net iets anders was afgesproken.” Frederique voelt zich niet begrepen. Het spontane meisje kwijnt weg. „Heel moeilijk voor haar. En voor ons. Je wilt dat je kind gewoon mee kan doen met de rest.”

De huisarts verwijst hen door naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) in Utrecht. „Een erg onzekere periode brak aan. Heel moeilijk.” De uitslag van onderzoeken is verrassend: slechthorendheid door een erfelijke aandoening. Net als haar opa. Op dat moment vallen de puzzelstukjes op hun plek.

„Frederique kan bijzonder goed liplezen. Ze heeft daardoor al die jaren haar slechte gehoor weten te verbloemen. Of door snel op een ander onderwerp over te gaan. Heel slim.” Op school blijven haar prestaties echter achter. „Ze kon niet meer meekomen.” Frederique raakt in de knoop. Neerslachtig, verdrietig.

Haar ouders zien zich genoodzaakt haar van de reformatorische Boaz-Jachinschool naar een seculiere school voor taal- en spraakonderwijs (tso) in Zwolle te sturen. „Een heel moeilijk besluit. Zeker als je haar in een busje naar school ziet vertrekken.”

Dankzij het speciale lesprogramma op de tso-school De Enk bloeit Frederique –met gehoortoestellen en soloapparatuur, een draadloze luisterhulp– helemaal op. „Daar heeft ze zichzelf geaccepteerd.” Spijt van hun keus hebben de ouders dan ook niet. „Frederique heeft zich daar heel goed staande gehouden. Op biddag vroeg ze in de klas: „Wie gaat er naar de kerk?” Niemand. Ze zei: „Ik vind dat heel erg. Wij krijgen zo veel van de Heere en jullie danken daar niet eens voor?” Mooi, toch?”

De Elspeetse heeft zich zo goed ontwikkeld dat ze sinds de zomervakantie weer naar de Boaz-Jachin mag. „Boven verwachting.” De zorg is helemaal verdwenen. Nou ja, bijna dan. „Frederique schrikt enorm als er opeens een auto toetert. En elektrische auto’s hoort ze helemaal niet.”

De tiener krijgt wekelijks logopedie en blijft elke twee jaar onder controle bij het WKZ. „Haar gehoor is stabiel.” Moeite met het accepteren van de handicap van haar dochter heeft moeder niet. „Voor mij is ze zoals ze is.”