Maar degenen die stelden dat het akkoord dat gesloten werd het papier niet waard was waarop het geschreven werd, lijken gelijk te krijgen. De afgelopen dagen stonden Rusland en het Westen opnieuw lijnrecht tegenover elkaar. Zo eisen de westerse landen dat de Russen stoppen met het bombarderen van burgers.

Ondertussen blijkt die westerse coalitie veel minder eensgezind dan het lijkt. Want NAVO-lid Turkije bombardeert niet alleen extremistische moslimgroepen als IS, maar ook de Koerden. En laat het Westen die Koerden nu juist zien als dé bondgenoot tegen de fundamentalistische islamisten. Het zijn de Koerden immers die grote stukken land op IS hebben weten te heroveren.

Terwijl er gevochten en gepraat wordt, gaat de vluchtelingenstroom door. Nog steeds verlaat een eindeloze stroom bange en opgejaagde mensen Syrië. En wordt in Brussel koortsachtig overlegd hoe die stroom vluchtelingen in te dammen. Want dat de situatie onhoudbaar wordt, vindt zo langzamerhand iedereen. Dus toch maar hekken en grenscontroles? Of met de hand over je hart strijken, ook al betekent dat dat opvanglocaties overstromen? En hoe zit het met de verhouding tussen barmhartigheid ten aanzien van hen die in nood zijn en bescherming van dat wat we in het Westen kennen aan waarden? Hoe krijg je die twee bij elkaar?

Het lijkt wel alsof het aantal vraagtekens alleen maar groter wordt van alle overleggen, conferenties en bestuurdersbijeenkomsten. Want Syrië blijft branden en het aantal doden dat er gevallen is tijdens het begin van de burgeroorlog is angstaanjagend groot.

En dan is er in de regio ook nog het conflict tussen Israël en de Palestijnen. En blijven westerse media met twee maten meten als het gaat over de strijd van Israël tegen terroristische Palestijnse groepen en de strijd tussen Turkije en de Koerden. Als Israël een kwart deed tegen de Palestijnen van wat Turkije doet tegen de Koerden, zou de Joodse staat allang totaal geboycot zijn door de Europese Unie. Maar Turkije krijgt zelfs uitzicht op een versnelde onderhandeling om te komen tot lidmaatschap van de EU. Het is de wereld op z’n kop.

Wie zal een woord spreken dat ruimte geeft? Obama? Poetin? Rutte, als huidig voorzitter van de EU, misschien?

Of laat juist dit conflict zien hoezeer de wereldpolitiek een onontwarbare kluwen van tegengestelde belangen is geworden?

Het kan gemakzucht zijn dat te concluderen en vervolgens de handen maar in de schoot te laten rusten.

Beter is het die handen te vouwen en te bidden dat de vrede van God als de dauw zal neerdalen over het verscheurde Midden-Oosten. Gebed dat handelen niet uit- maar insluit.