Een vraag die dergelijke beelden oproepen, is: hoe kan het toch dat er niet méér verzet is tegen deze praktijk, al was het maar tegen de omvang ervan? Want progressieve landgenoten mogen dan prat gaan op het feit dat wij, in vergelijking met andere landen, een laag abortuscijfer hebben; per saldo blíjft het gaan om een groot aantal. En je hoeft toch niet per se gelovig te zijn om je ongemakkelijk te voelen bij het feit dat in een tijd waarin voorbehoeds­middelen allerwege verkrijgbaar zijn, er nog zo veel kinderen in de moederschoot worden gedood?

Daarbij komt: de Nederlandse abortuswetgeving en -praktijk zitten vol ongerijmdheden. Om er slechts drie te noemen:

• De menselijke foetus onder de 24 weken is nagenoeg vogelvrij. Een vrouw kan in samenspraak met een arts om betrekkelijk onbenullige redenen besluiten de vrucht te laten doden. Is die tijdsgrens verstreken, dán zetten artsen soms alles op alles om diezelfde vrucht in leven te houden.

• Onderzoeken (onder meer het ZonMw-evaluatierapport uit 2005) hebben laten zien dat het in de abortuswet genoemde begrip ”noodtoestand” een wassen neus is. Een vrouw kan abortus laten plegen als zij te weinig geld heeft om op vakantie te gaan, of domweg aangeeft nog geen kinderwens te hebben. Maar heel Neder­lands steigert als we horen dat iemand abortus liet plegen omdat zij per se een jongetje wilde. Dát is absoluut not done.

• Het zelfbeschikkingsrecht van volwassenen is tegenwoordig heilig: baas in eigen buik. Maar het zich steeds verder ontwikkelende buikje ín de buik heeft niets, totaal niets in te brengen. Terwijl er in de tijd dat de abortuswet tot stand kwam, nog gedebatteerd werd over enerzijds de rechten van de vrouw en anderzijds de rechten van het ongeboren kind, hebben die laatste in de praktijk volledig het onderspit gedolven.

Terug naar de eerder opgeworpen vraag: moet je nu echt christelijk zijn om het absurde van dit soort zaken in te zien? Je zou zeggen van niet. Toen in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw het abortusdebat in alle hevigheid gevoerd werd, líép de scheidslijn ook niet volledig tussen christelijk en niet-christelijk. Dat een initiatiefwet van PvdA en VVD over het legaliseren van abortus in 1976 in de Senaat strandde, kwam door het tegenstemmen van maar liefst acht VVD-senatoren, leden van een seculiere partij dus, onder wie fractievoorzitter Van Someren-Downer.

En toch is er natuurlijk wel degelijk een verband tussen de secularisatie en de acceptatie van abortus, plus het gegeven dat het politieke debat over bovengenoemde ongerijmdheden in Nederland zó moeilijk van de grond komt. Niet voor niets schreef de in 1980 overleden Van Someren-Downer na de met veel drama verlopen stemming in de Eerste Kamer: „Het ging bij de beslissing over het abortus­wetsontwerp inderdaad om een gebod van God. Ik heb veel gebeden en wist ten slotte precies wat ik doen moest. Ik heb dezer dagen veel pijn geleden om vrienden (gewaande vrienden) die me lieten vallen als een baksteen. Normaal zou ik daardoor geschokt zijn geweest, maar het was of er een mantel van zekerheid om mij was. Die zekerheid heeft maar Eén mij gegeven, dezelfde die mij het leven gaf.”

Het valt daarom al met al moeilijk te ontkennen: hoe meer onze maatschappij losraakt van haar christelijke wortels, hoe zwakker basale morele intuïties worden, zeker ook ten aanzien van het beginnende menselijk leven. Dáár lopen christelijke partijen die de abortuspraktijk enigszins willen indammen dagelijks tegen aan.