In mei 1954 was Bregt betrokken bij de oprichting van het fonds, waarbij collectanten langsgingen bij jarigen. „Ik had nog geen baan, woonde thuis. De predikant kwam vaak bij ons over de vloer en vroeg of ik naar de oprichtingsvergadering wilde komen.”

In de beginjaren haalden twaalf vrijwilligers het geld op. „Ik was één maand per jaar aan de beurt en dan moest ik bij het hele dorp langs. Het kwam nogal eens voor dat er iemand uitviel. Vanwege de schoonmaak, of omdat anderen appels moesten plukken of kersen uitzoeken. Ik viel dan in. Soms ging ik twee of drie maanden achter elkaar de huizen langs.”

Later kregen de vrijwilligers een eigen wijk. „Dat vond ik leuker. Het minimumbedrag was destijds 2 cent, maar bijna iedereen gaf meer. Er waren ook mensen die 25 gulden doneerden. Als ze niet thuis waren, bleef ik net zo lang proberen tot het raak was. Ik ging desnoods drie of vier keer langs. Ik vond het reuzegezellig om te doen. Vaak vroegen de mensen me binnen, voor een bakje koffie of een gebakje.”

De opbrengst was bestemd voor de kerk. „Er is een avondmaalstel van gekocht, een nieuwe Statenbijbel, omdat de oude was gestolen, borden voor de psalmen en gezangen, en ga zo maar door. Varik heeft maar 900 inwoners, een deel van hen is rooms-katholiek, maar onze kleine gemeente kon veel in stand houden.”

In optocht naar de kerk

Zeker in die beginjaren bezochten de collectanten bijna alle dorpsbewoners. „Vroeger was Varik een kerks dorp. Mensen die buitenaf woonden, kwamen in optocht lopend naar de kerk. Tegen­woordig is dat jammer genoeg anders. Hier uit de straat gaan er nog maar drie of vier. Het zijn vooral ouderen, jongeren komen er bijna niet meer bij.”

Bregt besteedde ook veel tijd aan ander vrijwilligerswerk, zoals het helpen van mensen met een handicap in het Roosevelthuis in Doorn of het bezoeken van ouderen in verzorgingshuis Rave­stein in Geldermalsen. „Ik deed dat vrijwilligerswerk altijd met plezier: vanwege alle contacten, maar vooral uit liefde voor de kerk en de naaste. Ik bad altijd of ik mijn naaste tot steun mocht zijn en iets voor een ander mocht betekenen. Daar werd ik zelf ook blij van.”

In de woonkamer van Gijsje Bregt hangt een afbeelding van 
de kerk en een tegeltje met het Onze Vader, op een tafeltje prijken foto’s van vijf generaties Bregt. „Ik ben alleen gebleven en heb altijd voor mijn moeder gezorgd. Ik was graag getrouwd, heb daar ook vaak om gebeden, maar het is anders beschikt. Dan is het goed. Ik heb veel contact met mijn broer en schoonzus en hun kinderen.”

Wennen

Onlangs stopte ze met het verjaardagsfonds. „Ik ben toegesproken door de kerkenraad, kreeg bloemen en cadeaubonnen. Ik was verbouwereerd; sta niet graag in de belangstelling. Ik heb zelf ook nog wat gezegd en de volgende avond een bedankbrief geschreven. Jammer dat het voorbij is, maar het ging echt niet meer. Het kan raar gaan; ik heb altijd mensen geholpen en ben nu zelf afhankelijk van anderen. Dat is wel even wennen.”