Voortbestaan van kerk in Syrië en Irak op het spel
AMERSFOORT. Blijft de kerk in het Midden-Oosten voortbestaan? De statistieken beloven weinig goeds, maar toch zijn er christenen die te midden van alle ellende op hun post willen blijven.
Het christendom heeft in Syrië en Irak zijn bakermat, vanaf de eerste eeuw. Sinds de Armeense genocide van 1915 onderging de kerk een lijdensgeschiedenis. En het is de afgelopen vijftig jaar alleen maar erger geworden, zegt Geert van Dartel van de Katholieke Vereniging voor Oecumene. „In 2003, toen het regime van Saddam Hussein viel, waren er 1,5 miljoen christenen in Irak. Nu zijn het er niet meer dan 300.000. Dat is een daling van 5 naar 1 procent op de totale bevolking. In Syrië was er onder het bewind van Assad een relatieve vrijheid voor christenen; nu slaan er steeds meer op de vlucht.”
Volgens Wilco Ester van Open Doors waren de christenen in de eerste vluchtelingenstromen naar Europa oververtegenwoordigd. „De christenen zelf zeggen dat ze niet voor zichzelf vluchten, maar voor de toekomst van hun kinderen. Er is een voortdurend gevaar van sluipschutters en kidnapping. De hoop bij velen is verdwenen. Mensen durven niet meer naar buiten. Kinderen hebben soms jaren niet meer buiten gespeeld.”
Toch zijn er ook christenen vastbesloten om in Syrië en Irak te blijven, hoe slecht het er ook uitziet. Van Dartel wijst op zes parochies in Aleppo waar voedsel wordt uitgereikt. Een ander lichtpuntje is de recente stichting van een Katholieke Universiteit in Iraaks Koerdistan, geopend op 8 december vorig jaar.
Er zijn ook goede redenen voor christenen om te blijven, meldt het jongste nummer van het Oecumenisch Bulletin van de Raad van Kerken. Zo is het een grondrecht voor ieder mens te wonen op zijn eigen geboortegrond. „Christenen wonen al 2000 jaar in het Midden-Oosten, 600 jaar voordat de islam kwam.” Bovendien is het goed voor een samenleving dat zij uit verschillende minderheden bestaat, want „een monolithische moslimsamenleving werkt verstikkend.”
Plaatselijke kerkleiders roepen hun geloofsgenoten voortdurend op om te blijven en zich in te zetten voor de kerk. Volgens Ester verdwijnt God niet uit het Midden-Oosten – en de kerk dus ook niet. „Dat neemt niet weg dat er na vijf jaar oorlog in Syrië weinig vertrouwen is in vrede. Het overleg in Genève op dit moment biedt weinig hoop, maar praten is in ieder geval beter dan vechten.”
