Daar is op zichzelf weinig op tegen. Want het bewijst dat diplomatie uiteindelijk toch succesvol kan zijn. Iran heeft immers na jarenlange onder­handelingen ingestemd met een substantiële inperking van zijn omstreden atoomprogramma. En onlangs heeft het Internationaal Atoomenergie Agentschap in Wenen vastgesteld dat Teheran zich aan de gemaakte afspraken houdt.

Of Iran clandestien nog altijd aan de ontwikkeling van een kernwapen werkt, zal de tijd leren. En áls het zo is, zal de internationale gemeenschap zich voor de zoveelste keer voor het hoofd slaan. Om vervolgens dezelfde fout te maken.

Vooralsnog krijgt Iran het voordeel van de twijfel. En dus laat Teheran er geen gras over groeien om zijn kwakkelende economie weer op de been te helpen nu die niet langer onder strafmaatregelen lijdt. In de eerste plaats door de olie-export te hervatten. Hoewel die door de huidige lage olieprijs enigszins tegen­vallende zoden aan de dijk zet.

Maar Iran wil ook investeren. En dus toog president Rohani hoogstpersoonlijk naar Europa. Naar verwachting bestelt hij vandaag in Frankrijk bij Airbus maar liefst honderd vliegtuigen. En woensdag liet hij in Italië orders ter waarde van 17 miljard achter.

Dat zijn nogal bedragen. En goed voor de Europese economie, die na de financiële crisis elke opsteker kan gebruiken.

Maar was het nu echt nodig om deze week in Rome naakte beelden van beroemde kunstenaars uit de renaissance met dozen af te dekken? Alles ter ere van de komst van de Iraanse president? Op verzoek van de Iraanse ambassade. Terwijl Rohani desgevraagd verklaarde de zaak „niet zo belangrijk” te vinden.

Toegegeven, vanuit christelijk perspectief past zeer zeker kritische distantie ten aanzien van dit soort artistieke uitingen. Maar de historie vermeldt niet dat ooit vanwege de gewetensnood van een bezoekende christelijke politicus deze kunstwerken aan het oog zijn onttrokken.

Voor de president van Iran gelden kennelijk andere normen. Dat is eigenlijk ook niet meer dan logisch. Want Rohani brengt een zak met geld mee. En dan treden plotseling heel andere correctheidsmechanismen in werking.

De grote test zal komen als de eerstvolgende westerse politicus een bezoek aan Iran brengt. Dat zal de desbetreffende ambassade in Teheran nog de nodige hoofdbrekens bezorgen. Want er zijn nogal wat zaken die onze gevoelige ogen lastig kunnen verdragen. Eén voorbeeld? De talloze leuzen op openbare gebouwen die oproepen tot dood aan de Grote Satan Amerika en de Kleine Satan Israël.

Misschien helpt het als die bezoekende politicus te zijner tijd ook een grote zak geld meebrengt. Maar nee, dat antwoord is eigenlijk op voorhand wel duidelijk.