Volgens de studie van de Universiteit van Brits Columbia komt het grote verschil doordat landen voornamelijk gegevens over de industriële visserij verwerken. Cijfers die moeilijker zijn te achterhalen blijven vaak buiten beschouwing. Daarbij gaat het om ambachtelijke visserij, vissen voor eigen levensonderhoud, illegale visserij en vis die wordt weggegooid.

Een professor die bij het onderzoek betrokken was, stelt dat betere cijfers kunnen helpen om te zorgen dat er ook in de toekomst voldoende vis is. „De wereld neemt nu vis op van een gezamenlijke bankrekening zonder te weten wat er allemaal wordt opgenomen en hoe groot het tegoed nog is.” De onderzoekers baseren zich op cijfers uit 2010 van tweehonderd landen en gebiedsdelen.