Het is natuurlijk wel een afgang die Hermans heeft meegemaakt. Nog maar enkele weken geleden was hij een gevierd senator; zelfs fractieleider van de VVD in de Eerste Kamer – de grootste in de Senaat. Daarnaast bekleedde hij tal van nevenfuncties. Daardoor was hij de spin in het bestuurlijk web van ons land. En nu gaat hij als aangeschoten wild zijn weg. Voorlopig is hij niet welkom op posten in het publieke domein.

Tot voor kort leek Hermans al zijn taken probleemloos te doen. Hij genoot zichtbaar van het bestuurswerk. Maar misschien is juist wel die veelheid van functies hem opgebroken. Het gerechtshof in Amster­dam oordeelde begin november dat Hermans zijn werk als president-commissaris van thuiszorgorganisatie Meavita niet goed had gedaan. Van sjoemelen was geen sprake, wel van gebrek aan toezicht.

Eigenlijk is het niet verwonderlijk dat Hermans op dat punt faalde. Geen mens kan zo veel nevenfuncties allemaal voor 100 procent aandacht geven. Het is misschien wel de grootste fout van Hermans geweest dat hij te veel tegelijk wilde doen. Verstandiger was geweest om vaker nee te zeggen als hij weer eens voor een bestuur werd gevraagd.

Tegelijk maakte zijn uitgebreide netwerk Hermans een aantrekkelijk kandidaat voor een bestuurspost. Dat de vertrouwenscommissie van Zutphen daarom wel wat in hem zag als interim-burgemeester is niet verbazingwekkend. De IJsselstad kan wel een impuls gebruiken. Een burgervader die de weg weet in bestuurlijk Nederland kan daarbij van nut zijn.

Toch blijkt dat een goede naam belangrijker is dan veel contacten. Na een positief advies van de vertrouwenscommissie kwam er zo veel verzet tegen de benoeming van de VVD-voorman dat deze zich gisteren terugtrok.

Opvallend is dat het verzet tegen Hermans vooral gemobiliseerd is door sociale media. Zij geven opposanten die je voorheen nauwelijks hoorde een stem. Zo’n actie heeft een zichzelf versterkend effect. Een enkel bericht kan veel invloed krijgen als het voldoende keren wordt gekopieerd en doorgezonden.

Men kan zich de vraag stellen of de gemeente­raad van Zutphen inderdaad moest zwichten voor deze oppositie. Had hij de rug niet recht moeten houden? Misschien wel. Maar daar ligt nog een vraag voor. Was het verstandig om Hermans zo kort na de Meavita-zaak al weer voor te dragen voor een bestuursambt? En daarvoor de vraag: was het wijs van Hermans om aan te geven wel geïnteresseerd te zijn in een nieuwe functie? Het antwoord is een tweevoudig nee. Commissaris Cornielje had Hermans niet moeten voordragen en Hermans had er verstandiger aan gedaan een poosje te wachten. Wil men een tweede kans krijgen, dan zal men eerst en vooral geduld moeten oefenen. Bovendien: Hermans heeft nog altijd genoeg te doen. Wie een tweede kans wil krijgen, moet zijn tijd afwachten.