Nel Veerman -geboren op 15 december 1909 in Ermelo- groeide op in een gereformeerd gezin, volgde een opleiding voor onderwijzeres en gaf jarenlang les in het lager en het voortgezet lager onderwijs (later de huishoudschool). Ze trouwde in 1977 met J. Hartman en kreeg daarmee meteen een gezin met zes volwassen zoons.

Als auteur begon ze met het schrijven van kinder- en meisjesboeken, eerst onder het pseudoniem Em van den Oever, maar algauw onder haar eigen naam. In 1941 verscheen ”Zomerpret en huiswerkleed”, in 1987 ”O die jongens”, en daartussen meer dan twintig andere titels, waaronder ook twee romans en een novelle.

In 1946 debuteerde ze als dichteres in het christelijk-literaire blad Ontmoeting. Al tijdens de oorlogsjaren had ze, op voorspraak van de dichter J. C. Bloem, de kans om in De Gids te publiceren. Dat weigerde ze echter, omdat ze zich niet wilde aansluiten bij de Kultuurkamer.

In de kring van de christelijke literatuur bleef ze jarenlang een bescheiden plaats innemen. „Niet ouderwets, niet modern, niet groots, niet benepen, niet meeslepend, wel mee- en innemend”, schreef C. Rijnsdorp bij het verschijnen van haar eerste bundel. Dat is steeds zo gebleven. Veerman schreef heldere en soms verrassende gedichten, waarin het christelijk geloof duidelijk aanwezig is.

Haar meest recente bundel, ”Grensgebied”, verscheen eind 2000. De gedichten die ze daarna schreef, zijn gebundeld in ”Niet te geloven”. De dichteres corrigeerde onlangs zelf nog de drukproeven van het boekje, dat dit voorjaar bij uitgeverij Merweboek in Sliedrecht verschijnt.