Als oorzaken voor die dreigende knelsituatie worden vaak genoemd: het toenemende aantal ouderen, het terugtreden van de overheid en –vooral– de krappere financiële middelen. Dat zijn ook reële ontwikkelingen. Maar zijn dat werkelijk de voornaamste redenen? Of zit er nog een laag onder?

Niemand kan ontkennen dat, ondanks de enigszins aantrekkende economie, de overheidskas minder goed gevuld is dan tien jaar geleden. Dat de regering goed uitkijkt wanneer en aan welk doel ze geld geeft, is daarom begrijpelijk. Prioriteiten stellen is dan noodzakelijk.

Triest is echter wel dat juist de ouderen de dupe lijken te worden. Dat zou weleens te maken kunnen hebben met een tendens in de samenleving waarin de waardering voor de grijsheid afneemt. Als mensen jong zijn, hopen ze dat zo lang mogelijk te blijven. Daar doen ze veel voor. Maar uiteindelijk willen ze zelf graag oud worden.

Tegelijk blijken diezelfde mensen hun oude medeburgers maar knap lastig te vinden. Dat vertaalt zich niet alleen in de beperkte aandacht die jongeren vaak aan ouderen schenken –oma zit soms dagen alleen thuis– maar ook in toenemende kritiek op de hoge kosten voor ouderenzorg. Soms is er zelfs druk op ouderen om maar van het leven afscheid te nemen zodat de bejaarde de samenleving niet langer tot (financiële) last is. Die houding speelt wellicht onbewust mee in het beleid om de overheidsuitgaven voor ouderenzorg te beperken. Mensen op leeftijd worden zo op zichzelf teruggeworpen.

In die situatie kan de kerk zeker van grote betekenis zijn. Juist de christelijke gemeente zal zich om ouderen moeten bekommeren. Dat is ook Bijbels. De grijsheid wordt in dat Boek een kroon genoemd en ouderdom een zegen. Op diverse Bijbelplaatsen wordt gezegd dat ouderen vanwege hun leeftijd en ervaring achting verdienen. Dat is het ene argument.

Het is ook opvallend dat bij de eerste christenen goede zorg voor de ouderen hoog op de agenda stond. Het was zelfs reden voor de instelling van het diakenambt. Immers toen de Griekse weduwen buiten de boot dreigden te vallen, gingen de apostelen over tot het verkiezen van diakenen. En Jakobus schrijft in zijn brief dat het bezoeken van weduwen en wezen behoort tot de kern van de christelijke levenspraktijk.

Genoeg redenen dus voor kerken om de zorg voor ouderen serieus te nemen. In het verleden is wel geklaagd dat de overheid taken op zich had genomen die eigenlijk bij de kerkelijke diaconieën behoorden te liggen. Nu de overheid deze taken weer afstoot, moet de kerk die met voortvarendheid over pakken.

Voor gemeenteleden mag het dienstbetoon aan ouderen geen last zijn. De christelijke liefde tot de ander moet voldoende motiverend zijn. Inderdaad, dat is bezielde zorg.